gdzieś w chendogodzinie

w tym prowincjonalnym szpitalu,
gdzieś w Chendogodzinie,
do którego przywieziono mnie - samobójczynię
poczułam się jak w cieplarni,
ja - chora roślinka,
której od promieni słonecznych popękały naczynka.

szpital jak szklarnia długi,
jak w szklarni – grządki – sale,
gdzie nie spojrzysz – wokół łóżka – donice białe
kiełkują w nich, wzrastają
nad choroby piętno
ludzie – kwiaty, ludzie, którzy pną się, a czasem więdną,

ustawiono nade mną konewkę,
woda spadała kroplami
woda czerwona jak słońce o świcie i wieczorami,
pan doktor – ogrodnik miły
opowiedział mi bajkę
przed snem, wracały do życia siły - wyzdrowiałam całkiem,

ciężko mi było z tego miejsca
odjeżdżać – taka bieda ...
jakbym ze snu jak kwiat wyrwana miała pojechać na sprzedaż,
poczułam się znowu słaba,
pomyślcie – ta dziewczyna
z Chendogodzinie powraca !– żyć

podoba mi się, jeśli tak można powiedzieć,

tematyka insteresująca. ale to tylko skutek.
ja chciałem napisać o przyczynie tego zjawiska

i z tego powodu, że jestem tematyką zainteresowany to wiersz mi się podoba, i błędów jakoś nie chce mi się wynajdywać,

może tylko za dużo słów...

Pozdrawiam,
Kai Fist

nie wiem czemu urwało mi końcówkę i trochę mi urwało
ostatnia linijak miała brzmieć:

"z Chendogodzina powraca! - żyć zaczyna."

wiesz, tak jak ucięło, to nawet chyba lepiej...

Nie podoba mi sie niestety.Taki przemarudzony jakis POzdrawiam