pod księżycem

Kiedy gwiazdy z bólu giną
Zapalam kolejne i do góry wznoszę
Mógłbym Cię ponieść wyżej dziewczyno
Tylko mów do mnie, proszę...

W Twoich oczach światy płoną
Pragnę ich nieustannie lecz wciąż je płoszę
Chciałbym na wieki w nich utonąć
Tylko spójrz na mnie, proszę...

Tylko nie odchodź tak po prostu
Jesteś rozbawiona i tak pięknie się śmiejesz
Szkoda, że widuję Cię po zmroku
Że też ja nie istnieję...

No proszę, ile słodyczy.
I co ja tu widzę:
Ładna jesteś, oczy, uśmiech, wesołe usposobienie, więc pragnę, chciałbym. Zrób mi to, zrób mi tamto, nie odchodź, mów do mnie, spójrz na mnie, a jak ci za ciemno, to ci przyświecę.
Nie? To boli.

Ufff, faceci.

No wkurzyłam się, ale trochę programowo, feministycznie. I nie personalnie na Ciebie, Autorze, ale na zawartość wiersza.

Pozdrawiam.