Życie

I ciąży mi ta kula u nogi,
Choć nikt nie zakuł mnie do niej siłą.
Tę kulę los dał mi w chwili narodzin,
Nie świadom tego byłem.
I z każdym krokiem dzwonią łańcuchy
I coraz trudniej mi jest chodzić.
Wolności nie ma i nigdy nie było.
Nie mam odwagi tyle, by zerwać więzy,
By się uwolnić choć na chwilę.
Przykuty do życia dni swoje liczę.
By ta niewola się nie skończyła...

Az mi zęby zatrzeszczały od tego banału. Od ostatniego wiersza zrobiłeś krok wstecz.

nie

Dziękuje!... :). Ten wiersz powstał rok temu, przeczytało go wiele osób!. I nadal czyta. Wszystko zależy od gustu :)!. Ale teraz przynajmniej wiem, że to ,co jest zupełnie nie do przyjęcia przez krytyke, podoba się zwykłemu czytelnikowi...:)

Wasze opinie zawsze coś wnoszą. Jeszcze raz ..Dziekuje!

Pozdrawiam:)