Spadek

Ile jeszcze czasu Pan Bóg będzie moje humory znosić,
Ja już się wstydzę go o cokolwiek prosić.

Zawiodłem go nieraz i szczerze tego żałuję,
On dał mi tyle szans, a ja go dalej oszukuje.

Lecz samego siebie nigdy nie oszukam,
Błądzę gdzieś po omacku, światełka ciągle szukam.

Tylko czy ja chcę je odnaleźć w tym dylemat cały,
Gdzie chaos i egoizm na przemian się uzupełniały.

Kiedyś nie myślałem o innych, chciałem być na piedestale,
Być pępkiem świata, nie mieć zmartwień wcale.

Ale teraz chciałbym podejść na nowo do życia,

Otworzyć  się na ludzi, wyjść w końcu z ukrycia.

Zburzyć ten sarkofag, który tyle lat z mozołem budowałem,
Przebudzić się w końcu z letargu, z którego większość czasu przespałem.

Pragnę dotknąć szczęścia, które zawsze gdzieś mi umykało,
Cieszyć się resztką zdrowia i rodziną, które jeszcze mi pozostało..

Nie zbudowałem niczego, niszczyłem wszystko jak tsunami,
Zostawiam w spadku tylko swoje córki, które są moimi aniołami..

@Tomek Ziomek   Bardzo mądre przemyślenia. Wprawdzie dość surowo oceniasz samego siebie, ale rzeczywiście, dzieci są największymi cudami, jakie mogą pozostawić w "spadku" po sobie ludzie :) 

Pozdrawiam :)

@Victoria Dziękuję za dobre słowo. Nie wybielam się. Pozdrawiam