Wskazówka

To było zwykłe sobotnie popołudnie

Nic nie zwiastowało tego co się stanie

Leniwie czas płynął na starym zegarze

Tykały dostojnie odległe wspomnienia

I był gwar dziecięcy i słodki głos mamy

Zapach kompotu wymieszany z dymem

Czerwonych marlboro z balkonu bloku

Na którym zniknął mój tato na chwilę

Między tykaniem tknął mną niepokój

Dlaczego wspomnienie jest tak kuszące

I chcę się zanurzyć i żyć nim przez moment

Czy to co obecne już niewystarczające?

Naiwne proste dziecięce wspomnienie

Wzbudziło lawinę ukrytych pragnień

By cofnąć się w czasie i zmienić historię

Wyciągnąć trupa z szafy zanim w niej się znajdzie

Kusząca możliwość trzeba to przyznać

Na szczęście zegar nie działa w ten sposób

Wskazówki uparcie prą wciąż do przodu

Plotąc między sobą zawiłości losu

Stwarzając ciągle na nowo człowieka

Który albo żałuje albo czegoś czeka

A szansa umyka pomiędzy tykaniem

Czy zacznę żyć czy wspomnieniem zostanę?

@Młoda dobre pytanie...?

ale nie ma czego żałować i na co czekać.

I żadna wskazówka  nic nie pomoże.

Jest tylko tu i teraz a właściwie już nie ma.

Uszy do góry Młoda.

Pozdrawiam

Życie byłoby strasznie beznadziejne, gdybyśmy nie mieli na co czekać - kluczem jest marzyć żyjąc chwilą :D. Przynajmniej ja tak to widzę...

Moja uszy są już od dłuższego czasu w górze :)

Również bardzo, bardzo pozdrawiam!