Orange Moon

spogląda na mnie

od wielu lat

oddany bez granic

przyświeca idei

samotny w prawdzie

emituje blask

wyryty na twarzy

w studni jej źrenic

wypatruje mnie

kiedy wychodzę

odprowadza też

spowrotem do drzwi

kiedy chcę

oświetla mi drogę

za każdym razem

kiedy nie mogę ość

kiedy nie mogę zasnąć

rozgania chmury

żeby spojrzeć

mi prosto w oczy

jest moją gwiazdą

która spadła z góry

z którą chce pić

pod osłoną nocy

bo tylko z nim mogę

porozmawiać o niej

ponieważ tylko on

tym samym ogniem płonie

odbitym w nadzieji

że znajdzie na ziemi

jedno głodne serce

tej samej idei

że samotne życie

nawet te na szczycie

staje się nieznośne

gdy jest zbyt wyniosłe

i nie będzie bez niej

pewnej i niepotrzebnej

dziecięcej zazrdości

i nocy bezzsennej

może on

tak samo jak ja

kiedyś kochał

i był kochanym

a teraz może tylko

milczeć za dnia

i razem ze mną

płakać nocami

Z powrotem, nadziei :)

Zamiast 'ość' miało być coś innego?

Ładnie o księżycu, i o niej.