Jakie imię na uczcie ci dano

Spotkałem Pana we śnie Walcie Whitmanie,

kolorowym jak Pana biała poezja.

Tak niewiele w gruncie rzeczy przeczytałem,

chociaż może akurat to co potrzeba

żeby móc w liście opisać jak pamiętam

senną stację kolejową, jej przedziwne

konstrukcje. - Panie Whitman, niech Pan poczeka -

- zawołałem, a mój sen trefniś dowcipnie

dał Panu twarz Eliota, może Brodskiego?

Nieważne, logika snu. Pytałem o wiersz

„Astronom” - Niech mi Pan wytłumaczy jego

tajemnicę, ja naprawdę i bardzo chcę

pojąć. Uśmiechnął się Pan zza okularów,

w korytarzu szpitala psychiatrycznego,

dotknięciem surrealistycznego czaru

zmienił w małą dziewczynkę, powiedział – Tego

dnia i nocy spadł meteor i wyżłobił

drogę w polu żółtych kwiatów. - narysował

mi na kartce, z atramentu się wytrącił

granat i fosforyczna żółcień Van Gogha,

przez którą żarzący jak węgiel z ogniska,

łagodny i cichy przetoczył się kamień,

jak Pana uśmiech błękitny, który błyskał

zza okularów – prosto, tędy, naprawdę.

Paweł, słów mi brakuje. Cokolwiek nie napiszę tylko uprości i zbagatelizuje ten wiersz. OMG, zaznaczony fragment przyszedł do mnie w idealnej chwili. Jestem pod ogromnym wrażeniem. 

@Dag Bardzo mi w takim razie miło. Dziękuję :)