ostatni pasażer

siedem minut postoju
na stacji twoich oczu
 

wysiąść czy jechać 
donikąd przed siebie
po jakiejś pustyni

jak obłąkany miotam się
próbując sklecić najlepszy scenopis
konduktor sumienia gwiżdże do ucha

a ja niewzruszony w katatonii serca
niepasujący jak śnieg w lipcu
widzę przez szybę rozmyty krajobraz złudzeń
zapowiedź odjazdu milknie w mglistej kakofonii
 

Czasem życie przynosi nam jakiś dar (miłości), na którego przyjęcie jesteśmy jeszcze nie gotowi... Tak zrozumiałam Twój wiersz, Joachimie... Podobają mi się obrazy, które zawiera, ich wymowa odsłaniająca tajemnicę ludzkiego wnętrza, jego wrażliwości i zagubienia. Pozdrawiam :)

.

 
Bardzo dziękuję! Miło mi:)

Podoba mi się, ale po przeczytaniu tych dwóch wersów domyślam się co, będzie dalej. Zostawiłbym tylko te dwa wersy bądź przeniósł je na koniec. Pozdrawiam :)

Dziękuję za Twoją opinię:)

Zaczęte ślicznie.... :) ....... treść ogólnie ma potencjał, żeby wyłuskać sedno.... nie pogniewasz się, gdy zakombinuję na moje oko.? Obiecaj, że zerkniesz i nie rzucaj się natychmiast do cięć, bo..

co nagle to po diable... :) Tak bym to czytała.

siedem minut postoju
na stacji twoich oczu
 
wysiąść czy jechać 
przed siebie
donikąd

obłąkany miotam się
próbując sklecić  
scenopis sumienia 
gwiżdże do ucha
niewzruszony 

katatonia serca nie pasuje 
jak śnieg w lipcu
przez szybę widzę krajobraz 
rozmyte złudzenia

zapowiedź odjazdu milknie 

Zerknąłem;-) dziękuję za sugestie:)