Ciężar księżycowy

Akurat tego nie znałam. Nie wiem, jakim cudem. :(

Dziękuję za podesłanie.

Luule, nawet nie wiesz, jak bardzo miły jest dla mnie Twój komentarz! Dziękuję! :)

Nie głaszcz kota nazbyt mocno

szczególnie, gdy jest bury,

bo zbytnio rozpuszczony

pokaże Ci pazury ;)))

No, no, całkiem zgrabnie i chyba na tyle skutecznie, że nawet w moim kompie słychać było kocie pomruki zadowolenia ;)

AD  :)

Pozwolisz,że się mnie zgodzę? :)))))))))))))))

piękne wyznanie - telenowela kolejny odcinek

Pozdrawiam

ps. sprawnie napisane

:) Ja też, jak na złość, lubię (i wolę?) smutasy. Choć tu jest szczęśliwe zakończenie, to wieje poprzednim stanem i to on narzuca temperaturę i ciężar wiersza. Pozdrawiam

O tak, już ja wiem, jak to jest z tymi rozpuszczonymi Kotami! ;)))

Ale co ja zrobię, że lubię Go głaskać - wierszami i nie tylko wierszami. :)

Dziękuję za fajne, zabawne pochwalenie wiersza. :)))

A który Kot by się do tego przyznał? ;)))

Dziękuję za "piękne" i "sprawnie". :)))

Telenowela? W takim gatunku filmowym jest pełno intryg, zdrad, zerwań, rozwodów itp. No i ciągnie się to w nieskończoność.

U mnie każdy wiersz jest skończoną całością, nie odcinkiem, Jacku, i nie nudzi i sprawach perypetii rodzinno-miłosnych. Jeśli już koniecznie chcesz mi przykopać, to takie wiersze miłosne już raczej podobne są do romansów Harlequina. ;)))

Jest to wiersz o wyzwoleniu z ciężkiej choroby zwanej samotnością. Stąd ten ciężar. :)

bardzo mnie zatrzymały strofy tego wiersza Oxyvio

przypomniał mi się mój Kubuś

dziś w kocim niebie biega razem z twoim

pewnie...

Chciałbym nieco sprostować, bo choć pewnie, ze jest mi jak w niebie z moim Misiem, to jednak to niebo ma najprawdziwszy ziemski adres jak na razie. Pozdrawiam :)))))))))

Macieju-Mariuszu, ja mojego Andrzejka-Szaroburego nazywam czule Kotem. Stąd ta dedykacja.

Nie chciałam Cię wprowadzić w błąd (ani nikogo) - nie pomyślałam, że ten wiersz o samotności i o tym, że nie potrafię sobie wyobrazić życia bez mojego Kota - że można to odczytać jako wiersz poświęcony zmarłemu zwierzęciu. Zwłaszcza, że w moim wierszu jest odwrotnie: nikt nie odchodzi do nieba, natomiast mój Kot rozwiewa samotność, która jest już tylko ciężkim wspomnieniem.

Ale wiem, że można bardzo przywiązać się do zwierzęcia i silnie przeżyć jego śmierć. Znam ten ból i przeżywałam go kilkakrotnie w życiu.

Pozdrawiam Cię serdecznie.

Joasiu - masz chyba potężne kompleksy. Ja nie mam żadnego interesu w tym aby Tobie "przykopać" .

Zwłaszcza, że się od czasu do czasu spotykamy. Wręcz przeciwnie bardzo Ciebie lubię i doceniam Twoją wiedzę z polonistyki. Ja tylko mogę co najwyżej sobie pożartować czytając kolejne odcinki sagi lub jak wolisz Harlequina :)))

Nie jest to serial historyczny czy kryminalny ale pełen wyznań i to nie protestanckich albo luterańskich:)))

Pozdrawiam

A skąd, żadnych! Wyzbyłam się kompleksów już wiele lat emu. :)))

Ja też napisałam o "przykopaniu mi" z przymrużeniem oka - zerknij na górę. :)

Pozdrowieństwa!