Wiersz zimowy

Nadeszła zima,
śnieg przysypał nas po czubki głów.
Byśmy po chmurach już nie błądzili.

A my sapiemy i tupiemy
jak dziecko,
które upragnionego prezentu nie dostało.
I z tej wściekłości aż głowa nas rozbolała.

Zakładamy tony swetrów
by móc się izolować,
skrzętnie chować uczucia,
by nikt ich nie zobaczył,
ukradkiem nie odgadł.

Możemy w ciszy
posiedzieć przy kominku
By nie mówić tego słowa
"kocham"
to kosztuje zbyt wiele.

I wymówkę już mamy
by nie iść z ukochaną na spacer
Przecież mróz w policzki szczypie,
a prawda w oczy kole

No i przez krótką chwilkę, zrobiło się tak zimowo i nawet mi się podoba. Jako czytelnik, lubię bez zbędnych domysłów określić jasno i klarownie, co chciał mi przekazać autor. Przyczepiłabym się tylko do terminu "byśmy", ale skoro AUTOR miał taką wizję, to należy ją tylko uszanować. Dla mnie zupełnie przyzwoicie (chociaż osobiście wolę rymowanki).