Cyrk

Muszą być wiatru rozgłośnie na ziemi,
a wraz z nimi piekarnie, pośród nocy
cichej i ciemnej. Za chlebem pielgrzymi
dążą po omacku czując wiatr w oczach.

Między ludźmi ściany małą odległość
miast zostawić jaką jest, to zwiększają
ją po stokroć. Nocą cichą i ciemną
ciała i dusze od się oddalają.

Wędrowny cyrk czasem zwany człowiekiem
w tej samej przed śmiercią próbie codziennej.
Czyta paragony niebios i piekieł
marząc, by umrzeć będąc niepiśmiennym.

Pańska wynalażczość metafor, które mają mieć szersze znaczenie niż zwykła metafora łącząca dwa znaczenia, jest niespożyte. Szczerze powiem, że czekam z rosnącą satysfakcją, aż kiedyś ten symbolizm w wersji mini rozsadzi całą konstrukcje, poezja ujdzie i zostanie... :)
Tym razem (jeszcze?) satysfakcja pp Pana stronie.

pzdr. bezet

Dziekuję za przeczytanie :D

z ogrmną łatwością
wyjęte i zmetaforyzowane
moje odczucia kiedy to
zima w pół zdania
wtargnęła w jesień
w dodatku bez pytania
zdmuchaneła prąd
i sen z powiek
stroskanych ludzi
i przywiała pytanie
odwieczne
kiedy?

podoba się,nawet bardzo.
mam wrazenie pisania z ogromną łatwością,bez zgrzytów i wymuszeń-przynajmniej tak się czyta, co ulatwia odbiór.

gratuluję.

pozdrawiam ciepło;)

alunia

Bardzo dobry tekst, dwa ostatnie wersy świetne. Masz Pan pomysły na teksty-a takie pisanie ja cenię najbardziej, najpierw pomysł na to wszystko, potem cała reszta.