listopad

przylegają do siebie
szare marmury
kwiaty smakują wieczną ciszę
wśród płomieni na których
ktoś kładzie modlitwę

z daleka martwa przestrzeń
wypełnia bramę zbutwiałej zieleni
cienkie gałązki łamią pejzaż
pustych twarzy posągów

alejki jak pacierz na paciorkach
różańca przystają by pochylić się
nad kimś kto teraz zostanie
na zawsze w tym miejscu

Ewo; bardzo wyraziście oddałaś klimat cmentarza.
Ładne metafory - "kwiaty smakują wieczną ciszę, na płomieniach ktoś kładzie modlitwę"
"alejki jak pacierz na różańcu" - te najbardziej.

Serdecznie, Leo.

Ewo
Listopad czas zamierania.
Dobra metaforyka wiersza oddająca nastrój wieczności.
Chłód przenika przez bramę zbuntowanej zieleni.
Serdeczności.

piękny nic dodać nic ująć
J. serdecznie

może będzie
a może w grudzień wskoczy?
:)