Pochwała słońca

[Ryszard Kisiel]

Już niebo jaśnieje, nowy dzień się budzi,
Wciąż większym płomieniem słonko się rozpala.
Nigdy nie spełnioną nadzieją nas łudzi
I jakąś dziwną mocą nas, ludzi zniewala.

Choć jest źródłem życia, no i nas ogrzewa,
To jednak go trzeba traktować z ostrożna.
Chociaż dzięki słońcu rosną kwiaty, drzewa,
To nigdy do słońca zbliżać się nie można.

Jednak my, ludzie na to nie zważamy,
Pragniemy słoneczku, skraść kilka promieni.
Cieszy nas jak kakaową skórę mamy,
Będzie jak znalazł do późnej jesieni.

Ile możemy, ze słońca korzystamy,
Wszak słoneczko krzywdy zrobić nam nie może.
Jest dla wszystkich, więc do niego prawo mamy,
Przecież dla nas go stworzyłeś dobry Boże!


R

[Bezimienny z Nikąd]

Witaj Ryszardzie. Bardzo piękny wiersz dla tego co nieskończone...
Niech zawsze ono Ci świeci i grzeje swą mocą zaklętej w nim poezji.

[Ryszard Kisiel]

Dziękuję Ci bezimienny Bracie. Niechaj zawsze z ust Twoich tak piekne słowa płyną.
Serdecznie Cię pozdrawiam.