Być sobą

[Rufin Konrad]

Być sobą...

Być sobą przez całe życie...dlaczego?

Pytam w myślach co noc siebie samego,

Lata płyną, serce stygnie, emocje gasną,

Tulić w kominku starym nadzieję ciasną?



Po co karmić umysł rozmyślaniem srogim?

Wichry w głowie łapać, myśli westchnieniem błogim,

Zalać jak fale, co brzeg mej duszy swawolą,

W oczach zaś tylko rozterki grymas wyzwolą,


Tak wiele pytań, lecz odpowiedzi nie przychodzą,

Tyle sprzeczności, że nawet słowa mędrca które nachodzą,

Nocą, ciemną co wszelkie myśli i rozumy pozjadał świata,

Kiedy serce uparte i wygasłe słów tylko wielka strata,


Pytać, wątpić i zaprzeczać nawet padać na kolana,

To wstawać zaraz, ranić, kochać, marzyć do białego rana,

Po trochę wszystkiego, jak tajemna strawa udana,

Pod warunkiem jeno że dusza w ryzach usłuchana,


Lecz gdy natura wszelkie granice przekracza,

Wyobraźnie pobudza, uczucia i wątpliwości nawraca,

Jak wtedy świecie niewyrozumiały i czasem paskudny,

Nazwać chcesz zjawisko takie, upiór, dziwak czy człek rozumny?


Ach... do licha co mi tam rozważania wszelkie,

Słowa jeno, kazania nikczemne, próżne i wielkie,

Myślę więc jestem, jestem bo przecież myślę,

A co w mej głowie i umyśle aż strach pomyśleć...



www.pomozsobie.home.pl