Gruszka

[Da Silva]

trzymam w dłoni gruszkę
kształtem piersi Twoich palce nasycone
bezwiednie błądzące po skórce owocu
składam na poduszkę
bezsensowne myśli w sarnich oczach tonę
pamiętając ciało w prozaicznym kocu
szarym jak rozstanie
poszukuję ciepła bioder pleców barków
opuszkami palców powierzchniami dłoni
gruszki zapomniane
w bieli zielenieją jak cyfry zegarków
w lunatycznym blasku czas sekundy roni
sennej wyobraźni
w bok ostrogę wbija zegar na ratuszu
puste ręce składam na pustą poduszkę
ale pustka drażni
pod powieką gładzę płatki Twoich uszu
palce sennych dłoni obejmują gruszkę

Da Silva.