"Pustka"

[Monika Janczukowska]

Można wszystko stracić w jeden dzień,
stracić sens to, co wartość miało.
Lecz to realia, nie złudzenie czy zły sen
widocznie tak to już być miało.

Dziś tylko się znamy. Nic więcej.
Jesteśmy dwojgiem różnych ludzi.
Gdy jedno pragnie zgody to drugie nie chce -
niech tak zostanie, po co się starać i trudzić.

Nie podzielę się z nikim moim bólem,
Miłość rodzi się pomału, po cichu
kończy trzaskiem drzwi, wrzaskiem, hukiem –
- „wielkie uczucie” ląduje w śmietniku…

Nasza miłość, ma jak róża kolce
Miała przetrwać wszelkie burze.
Teraz usta bez smaku, chłodne ręce, słowa obce
Nie mogłam ciągnąć tego dłużej.

Jaka jestem naprawdę nie wie nikt
W środku delikatna, silna na pozór
Upadam. Podnoszę się aby dalej iść
Idę przed siebie choć brak mi już tchu.

Czy tak naprawdę miało być?
Miałam się kochać w tobie „po same uszy”?
Miałeś mi zabrać wszystko i wyjść?
Zostawić złamane serce i strzępki duszy?

Zawiodłeś mnie
Od teraz nie wierzę już w ludzi
Ich puste słowa, gesty, ogółem: miłość
Po co mam się łudzić