Pusty dom

[Gość]

Jest pusty dom; przechodzę krok,
Pode mną cichy drewna szlak;
dokoła ciemno – skupiam wzrok.
Szczek – pies! W ciemności nie ma psa.

Kolejny krok – przytłacza strop,
W tej ciszy skrzypi drewna żal;
Samotny dom, samotny zmrok,
Samotnie-ciemno wisi szal.

Znów szczek – to pies! – a nie ma psa,
Choć bliżej; w ciszy szepty ścian.
Gdy nasłuchuję, pusta łza
Wypadła z kranu w zlewu grań.

Kolejny krok, nie widać mnie.
Czeluści drzwi, otchłanie wnęk...
W każdej to samo – cisza mknie,
W każdej przed ruchem wszelkim wstręt.

Przez tunel schodów, podróż mar
Piętrami w górę, byle w głąb.
Byle? Tak, szybciej – z życiem bal;
Szept pytam w tańcu: – Jak cię zwą?

Mówi: napływam, tom jest strach,
Gdy się oswoję, płynę – duch;
Zwą mnie fantazją, mędrcem w snach…
Oplotę cię… tylko natęż słuch…

Natężam; mówi: zmysły daj…
To ja tu władam, wpłyń w mą moc,
W ciszę przystrajam, rytm mój znaj,
Poczuj, jak zadrży we mnie noc…

Osnuwa zmysły, nie brnę już.
Nogi uwięzły, słuch w nim tkwi…
Lecz nie; gdy krzyczę, wzleciał w kurz…
Cisza; szczek? Nie wiem; prysły sny.

Prysły – w tych onych marzeń skrach,
Co kłuły; przecież chciałbym znów
Posłuchać szeptu, choć to gra
I choć sam jestem, i bez słów.

Otwieram oczy, dom wciąż śpi;
Świadomość w strzępach, mroku czas…
I patrzę w górę – w oknie lśni
Księżyc – i tylko szczek gdzieś psa.