Zagubiona

[Dama Kameliowa]

Tak wiele bym dała,
aby móc znów śmiać się o brzasku
Aby moje myśli wolne były,
a nie tak jak teraz w potrzasku

Pobladła twarz skamieniała bólem
Bólem niewiedzy, bólem rozstania
Serce nigdyś trzepoczące teraz zwolniło
Odłączyło się od maratonu życia

Im więcej się zastanawiam tym bardziej
prowadzi to do nikąd,
zagubiona we własnym umyśle,szukam wyjścia
Zagubiona w labiryncie psychiki, wydawałoby sie,ze sama
lecz gdzieś tam w najciemniejszej uliczce czyha Minotaur
Czyha aż do niego przyjdę, czyha na moje życie

Próbowałam sposobu Małgosi i rzucałam chleb,lecz
niewdzięczne robaki go pożarły
Próbowałam rozciągnąć nić, lecz ta się przerwała
Chciaam wzlecieć wysoko,lecz słońce stopiło
me skrzydła wyłkane łzami

Gdy tak się wsłuchuję w ciszę
słyszę jak gdzieś wznosi sie pieśń co wyłkana
przez żałobę, gdy spoglądam w lustro
dostrzegam ledwo widoczny cień

Baletki lezą teraz rzucone pod łózkiem
perły walają się po zakurzonej podłodze
A ja naga stoję u skraju wytrzymałości
Krzyczę, lecz tylko echo odbija mój krzyk

Rozpaczliwie chiałam znaleźć wyjście
Lecz tak po prostu sie zagubiłam
Pęknita tafla marzeń zraniła mnie do krwi
Ślady krwi mogly mnie ocalić,lecz ja
tego nie zuważyłam
I już na zawsze sie zagubiłam