Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jak ojciec być dzielnym
Jak kochający syn być wiernym
Niczym duch nieskazitelnym
Nigdy nie tracąc nadziei
Będąc ufny tylko jednej wielkiej Idei
Idąc by być wciąż wielkim
Żyć by być prawie świętym

Tak łatwo zgubić los
A tak trudno odszukać Ją
Znak krzyża nic więcej
Nic więcej...

Nic co święte nie jest ci obce
Mrużysz oczy patrząc w słońce
Pytasz mnie co jest mi droższe
Miłość czy pieniądze?
Twierdzisz że miłość to zabójca
Krzyczysz że wiara to złodziej
Wybaczam Ci bo to nie twoja wina chłopcze

Tak łatwo zgubić los
A tak trudno odszukać Ją
Znak krzyża nic więcej
Nic więcej...

Ogień twego serca wciąż w mej głowie
Trzymasz mą dłoń próbując ożywić płomień
To nie twój błąd że cierpisz i przestałeś wierzyć
Spadłeś na dno i usłyszałeś spod spodu głos
To był on syn,duch i ojciec
Oni zawsze będą z Tobą
Kochając będziesz kochany chłopcze

Opublikowano

W tym sensie co piszesz to żeczywiście duch nie jest osobą. I dobrze, bo i w Bibli nic na to nie wskazuje jak tylko na czynną siłę bożą. To tak na marginesię co do tytułu to "święty" wskazuję raczej na osobę. A tobie raczej o to nie chodzi. Poza ty ciekawie. Pozdrawiam serdecznie.


Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

chodziło mi o przekaz tego że człowiek nigdy nie jest sam, że nawet mimo załamania i upadku dalej jest z nim Bóg, są sytuacjie gdzie człowiek drwi z boga i uczuć kompletnie omijając dogmaty wiary, ta piosenka jest napisana z perspektywy człowieka który stracił wszystko i błąka sie w życiu bez celu, są tacy ludzie których trzeba uświadczać w wierze

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...