Kobieta

[Dama Kameliowa]

Kimże jest ta dama, co bólem spowita?
Czymże zawiniła, że jej twarz łzami okryta?
Martwa to istota, a jednak żywa
Każdy gdy nań spogląda, pyta czaego jej brak
Brak jej serca, które niezwykłe do bica
Spoczywa gdzieś w milczeniu, obdarte
ze skóry życia

Czarną Damą ją zowią, jednak
ona biel wybiera
Czysta to niewiasta, nie skalana brudem
Jedynie śmiercią zbladła, a jej usta
fioletem ozłocone
Włos już zblakły, nie jaśnieje blaskiem słońca

Twarz nie tam sama , co niegdyś
Teraz nieobecna, i jakby nie stąd
Zbrzydło jej życie, i śmierć także zbrzydła
Twierdzi, że nie chce pomocy, lecz woła ratunku
Za dnia śmieje się łzami, za nocy krwią płacze
Czymże zawiniła, że takiś los ją spotkał?

Śpiew ptaków roznosi, że pokochała
I jemu swe życie oddała, lecz nieświadoma
ceny jaką przyszło jej zapłacić
Każdy gdy nań spogląda, cicho za nią zapłacze

I gdzieś po cichu zapyta:
Czymże zawiniła, że takiś los ją spotkał?