Kanciapa

[Mateooo]

Złote promienie już przenikają przez ludzkie mózgi
w celu zniszczenia ostatniej chęci do życia.
By później usiąść na starym, brudnym, zakurzonym, miękkim drewnie.
I jaki w tym cel?
Ha! Życie ze mnie uchodzi, dym unosi się i plącze jak kurz.
Lekki cygar, a daje tyle przyjemności, tak wciąga.....
Szara mgła ulatuje gdzieś, a wraz z nią moja dusza, moje życie hehe...

Brudne trampki rzucone gdzieś w kąt, pod nimi plecak niesiony
codziennie przez zmęczone ramię chorego człowieka, którego jedynym
celem jest zagłębienie się w świat akordów, letalnych riffów i odśrodkowych synkop.
One rozwalą go od środka, by spowodować utratę inspiracji samym życiem.
To takie banalne hehe.


ps.Proszę o pomoc w warsztacie i ocenę wiersza. Powstał on na bardzo nudnej lekcji biologii...w pewnym liceum....mam 17 lat, staram sie troche "poezjowac".

[Marek_Stasiuk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niepotrzebne te kropeczki na końcu zdań. Nie musisz wyjaśniać dlaczego coś się dzieje( "w celu" ) Daj czytelnikowi pomyśleć, domyślać się trochę. Pozostaw co najważniejsze do powiedzenia między wersami, w białych plamach. Kiedy czytam np: "letalnych riffów i odśrodkowych synkop" to chcę się podomyślać, wiesz ile to we mnie budzi myśli, obrazów?
Po co to "hehe" ? Jeśli ma to być ironiczny uśmieszek to powinien się on pojawić na twarzy czytającego a nie w tekście. Tekst ma go wywołać.
To tak na goraco

szacun

[aluna]

Tyle żalu i niechęci do życia!Treść zajmująca ,intrygująca,może jak dla mnie zbyt rozbudowana!
Temat ciekawy!To he, he ironia z....?
Pozdrawiam!

[bestia be]

ciekawe przesłanie
pozdrawiam
bestia

[Judyt]

ja nie wiem, ale może tak:

Złote promienie już przenikają przez ludzkie mózgi
zniszczenia ostatniej chęci do życia.

By później usiąść na starym, brudnym, zakurzonym,
miękkim drewnie.

jaki w tym cel?

Ha! Życie ze mnie uchodzi, dym unosi się i plącze jak kurz.
Lekki cygar, a daje tyle przyjemności, tak wciąga
Szara mgła ulatuje gdzieś, a wraz z nią moja dusza,

moje życie chociaż

Brudne trampki rzucone gdzieś w kąt, pod nimi plecak niesiony
codziennie przez zmęczone ramię chorego człowieka, którego jedynym

celem jest zagłębienie się w świat akordów, letalnych riffów i odśrodkowych synkop
one rozwalą od środka
(....)

bardzo smutny ten obraz z życia, którą Mateoo opisał,
jakieś zaginienie czasem każdego dotyczy, myślę jednak
że można by dodać
trochę nadziei
ciepłoniaście(: