Utyka

[Przemysław Grajczyński]

Wędrowiec przystaną
Na średnim wzgórzu na wschód
Od miasta

Wstaje dzień
Co powoduje że nad głową przybysza
Pojawia się aureola imperialnej gwiazdy

Mieszkańcy mogli by nawet pomyśleć
Że przybył do nich prorok lub
Wielki wódz
Gdyby tylko odważyli się
By słońce dotykało ich twarzy

Wędrowiec dawny mieszkaniec
Miasta ma nadzieję
Która zastąpiła mu duszę
Co do miasta i jego obywateli
(pomimo szybkich kursów demokracji
jakie musiał swego czasu przejść
aby móc w ogóle rozmawiać z matką
i ojcem siebie samego nie jest on dalej
w stanie utożsamiać tych dwóch pojęć)
Ma wielkie ale miłosierne oczekiwania
Jego miłosierdzie smakuje morzem
Morze smakuje solą
i cytatami ze świętego Łukasza

czy senat podjął już uchwałę
aby decydować

czy dzieci zaczęły uczyć rodziców
mówić prawdę choćby przy stole

czy ze sztandarów zeskrobano
biel do krwi

wędrowiec nie ma odwagi by sprawdzić
oczekiwania to opinie sumienia
sumienie broni się gdy chce się
je odnowić jak zużyty odziewek
umrze tej nocy
zmartwychwstanie świtem

nie zdejmie niczyich grzechów
samo je pozna tuż przed zachodem

gdy zniknie aureola światła i wędrowiec