Magia leśnego poranka

[Fenix]

Rubinowe ciało mrówki
Niczym symbol pradawnego świata
Wspina się po spękanej korze
Uśpionego przez czas wiązu

Jedwabista struktura pajęczyny
Rozpostarta między światłem bytu
A ciemną plamą niebytu
Czeka na swego stwórcę

Liść dawno umarłej rośliny
Odżywa na nowo
Dotknięty złotym, życiodajnym
Promieniem słońca

Moja senna świadomość
Zawieszona w zielonej przestrzeni
Wchłania podmuchy wiatru
Niczym szepty tych, którzy nie mają już ciała

Moje śniące ciało
Siedząc pod drzewem wiedzy
Odkrywa na nowo więź
Łączącą je ze światem natury

[mały_dzielny_toster]

o matko
Jakbym miała wyłuszczyć wszystkie błędy i wady, to bym chyba pyknęła ;)

Na mój gust to do szuflady, poczekać, ochłonąć, poczytać i wtedy wrócić. Na razie uśmiech za odwagę :)