Do Juliusza Cezara

[adolf]

/zainspirowany wierszem Lechonia/

I

Do misy wróżebnej przeciska się wosk
i chce drżącą kroplą jej wodę opa(t)rzyć
Bacz by księżycowy nie spadł w morze włos
W dzień, w którym laurowe będą listki ważyć!
Niechaj nie zastygnie w błękitnej wód głębi
Niech grymas swój srebrny zmienia w nieskończoność
Bo jeśli zastygnie - proroctwo się spełni
I się jego promyk stanie zdrajców bronią!

Strzeż się świątyń ludzkich! Skryj się w domu BOGA
Tam cię nie dosięgnie lament twoich wrogów
I sztylet nie spływa niczym łezka z oka
I nie słychać szeptów, knowań senatorów!
Nie patrz w ciemne niebo i gwardię gwiazd bladych
Która dziś na podbój ruszyła księżyca
lecz nad ciałem zasuń swe serca kotary
i dolewaj wosku - i dolewaj życia!

Niechaj nie zastygnie w błękitnej wód głębi
Wosk twój światłem lany! Ciekły ostrza stępi!

II

O Królu niewdzięczny, coś nazwał świat Rzymem
Słyszysz grzmoty burzy? To requiem dla ciebie!
Czemuś nie posłuchał, zgłuszył przepowiednię
i poszedłeś dalej rozchodząc się z życiem?

O Wielki Cezarze, czemuś zmarszczki starca
wziął za słabość jego, a nie dziejów mądrość
i nie wiedząc więcej nadto, co wystarcza
by żyć w naiwności płacąc za nią sporo
ogłuszon tromb hukiem i lauru szelestem
ściąłeś pieśń proroków, lecz tym samym mieczem
przeciąłeś swą przyszłosć oddając ją bogom!

***

Niechaj nie zastygnie w błękitnej wód głębi
Wosk twój światłem lany! Ciekły ostrza stępi!

Nazwałeś jak Adam, wszystek żywy Rzymem
Lecz w misie wosk zastygł tak i ty zastygniesz
I łzy sztyletowe skrzepną na tym ciele
Boś nie dolał wosku – więc się krew… poleje!

[adolf]

coś rytmika szwankuje ;/