poemat o mięsie

[Karol Jachymek]

W całym mieście pachnie świeżym mięsem,
ledwo co ubitym i nawet jeszcze nie sprawionym,
bo festyn z udziałem samego Burmistrza,
ma się odbyć przecież dopiero za kilka dni.

Więc, żeby wszystko miało ręce i nogi, raz w cyklu
cały cech rzeźników na tydzień przed festynem,
ustala, że wszystkie gospodarstwa złożą ofiarę-
z każdego zostanie zabite po jednej świni.

Wszystko inne zostaje ułaskawione,
ale wyłącznie dlatego- że jak to sam Burmistrz mawia-
nie ma nic lepszego, nad dobrze usmażony
kotlet schabowy i peklowany boczuś.

Bo gdyby sam Burmistrz okazał się smakoszem,
dajmy- mięciuteńkich wołowych bitek,
to wtedy ciężar rzeźnickich toporów,
oparłby się o zupełnie inny sens szyi.

Ale w całej opowieści, aspekt ten
staje się akurat najmniej ważny,
gdyż sedno sprawy ma wyłącznie dotyczyć-
istoty odbywania się festynu sensus stricte.

Więc dywagacje na temat, co lubi a czego nie,
sam Burmistrz, co to festyn ma być z jego udziałem,
okazują się być zupełnie zbędne i niepotrzebne,
do zrozumienia całej zaistniałej głębi problemu.

Wróćmy lepiej do momentu, w którym po raz pierwszy
w utworze pojawia się opis zapachu świeżo ubitego mięsa
i to w dodatku tłuściuteńkiej wieprzowiny, gdyż ten artystyczny zabieg
doskonale pomaga w wyobrażeniu sobie ówczesnej charakterystyki miasta.

Jak już zostało wspomniane, ilością ubitej trzody
rozporządza cech, który tworzy nieformalny,
ale wyjątkowo ważny organ sankcjonujący wszystkie
prawa i normy tego wyjątkowo małego mikroregionu.

Więc kiedy wokół zaczyna pachnieć świeżo upuszczaną krwią
i z każdego gospodarstwa ubywa po jednej świni- zgodnie z
rozporządzeniem cechu, oczywistym staje się fakt,
że wielkimi krokami zbliża się festyn z udziałem samego Burmistrza.

Podsumowując- istotą odbywania się w powtarzalnym cyklu festynu
z udziałem samego Burmistrza jest różnica pomiędzy
samym Burmistrzem a wszystkimi gospodarstwami mikroregionu
minus jedna świnia z każdego, zgodnie z rozporządzeniem cechu.