Bociany

[Waclaw Fibrol]

Odlatują ostatnie bociany
choć świerszcz jeszcze
na skrzypcach gra
słońce budzi dzień
różem podbarwiany
smutek skrył się
w porannych
mgłach

Kołem wielkim
usiadły na łące
pastelem poranku
malowanej
- dziękujemy ci lato
i słońce
za obfitości nam
darowane

Jeden jeszcze wydziobał
coś w trawie
drugi gładzi sobie
pióra w ogonie
trzeci śledzi
co pływa po stawie
inny chodzi wyraźnie
znudzony

Jeszcze sobie ostatnie
oddają ukłony
starsi młodym rad
ważnych udzielają
jak klucz musi być
w locie ułożony
i klekoczą i znowu
kłaniają

- Hej! sąsiedzie!
my mamy na pieńku
zanim w niebo
się wszyscy wzbijemy
wejdź do koła
ze mną kochanieńku
niechaj dzioby w szermierce
skrzyżujemy

Wtem bocian
najstarszy im rzecze
- dziś przed nami
jest droga daleka
więc nie pora
do swarów i sprzeczek
nie możemy już dłużej
czekać

I kolejno do nieba
się wzbiły
rozbieg biorąc
po ziemi przed lotem
kręgi wielkie
nad łąką zatoczyły
smutek wypełz na łąkę
z powrotem