Na wieki

[Artur Konopka]

Owa historia tak się zaczyna
jest młody chłopak i młoda dziewczyna.
Skroń obok skroni, splecione dłonie,
serce przy sercu miłością płonie.
Szepczą do ucha swoje wyznania,
ich usta płomienne od grzechu.
Oboje pragną tego spotkania,
chcą tak pozostać na wieki wieków.
Gdzie żadna siła ich nie rozłączy,
wspólnie uczucie ich dusze spaja.
Nie chce ja owej historii kończyć,
niechaj historia owa się baja.
W blasku Księżyca, w poezji, w kwiatach
u osób które ten temat znają.
Dla tej dziewczyny i tego chłopca
co tak namiętnie się kochają.


Artur Konopka
21.09.2008