Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Największy we wsi idiota
przyszedł do mnie i powiedział
że napisał wiersz
-kielnią.
Jutro znowu przyszedł.
Coś mnie drapie w gardle
żeby się nie uśmiechnąć.
-Pługiem
pisał wiersz do wieczora.
Pojutrze poszedłem sprawdzić.
Napisał najpiękniejszą poezję.
Największy we wsi idiota
przywitał mnie chlebem i solą.
Do rana trwała rozmowa
o siódmym dniu stwarzania.

Opublikowano

kusi mnie - przepraszam

pisanie poezji

Największy idiota we wsi
przyszedł do mnie i powiedział
że napisał wiersz
-kielnią.
Jutro znowu przyszedł
coś drapie mnie w gardle
żeby się nie uśmiechnąć.
-Pługiem
pisał wiersz do wieczora.

Pojutrze poszedłem sprawdzić.
Napisał najpiękniejszą poezję.
Największy we wsi idiota
przywitał mnie chlebem i solą.
Do rana trwała rozmowa
o siódmym dniu stwarzania.

jeszcze raz przepraszam - ale ciągnie coś mnie do tego wiersza
:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



myślę troszkę podobnie
ale
zatrzymuje mnie,
coś w nim jest
tylko na krótko!
1.
kojarzy mi się z czasem lat 50tych:
uwielbiajmy robotnika,
co im prostszy, tym lepszy!
2.
piszesz: jutro... pojutrze...
to skąd "siedem dni"?
wiem, że świat przyspieszył
ale nie załatwiasz go zbyt szybko?

pozdrawiam serdeczną myślą!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie słuchaj tych durnych komenarzy. Mnie jedynie trochę przeszkadza coś w zapisie, ale ogólnie to bardzo mądry wiersz. Szkoda, że nikomu tu nie chce się naprawdę czytać. To smutne. Każdy wioskowy głupek jest od nich mądrzejszy.
Pozdrawiam

ps. wiesz ja po wersie 'napisał najpiękniejszą poezję' - dodałabym coś pokrewnego do wcześniejszej kielni i pługu (w końcu każdego kolejnego dnia 'pisał' czym innym)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pojutrze poszedłem jest zgodne z jutro przyszedł, ale komu by się chciało "naprawdę czytać. To smutne."
:-P
Wierszyk chyba ironiczny. Najbardziej podoba mi się właśnie zabawa czasem. Poza tym - bez zachwytu.
Opublikowano

zanim kolejny raz człowiek popełni podobny tekst (tekst, bo ani proza ani poezja to coś, to nie jest), warto byłoby zapoznać się choćby z Majakowskim z okresu przedfuturystycznego, by napisać tym razem wiersz, a nie tekst.

okropieństwo!~bez składu, bez ładu formalnego - pała za warssztat, pała za pomysł, pała za oczytanie. jeżeli uważasz, że solipsyzm jest jedyną słuszną drogą w poezji, to się mylisz.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold GorzkowskiNapisałeś:

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Świetnie, że to robisz! Twoja rodzina odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu naszego państwa, dlatego tym bardziej jest to niesamowicie potrzebne i ciekawe. Każda rodzina powinna w jakiś sposób upamietniać swoją historią, ja również się staram to robić. Pozdrawiam.
    • @Migrena kilka wierszy- a łączy je Twoje ja. niezgoda na rutynę
    • @Berenika97 sama słodycz
    • Dla Alicji Wysockiej......za natchnienie. I. PUŁAPKA DNIA         Wpadłem w dzień jak w paszczę kota z plastikowymi zębami.         Zegary drapią kręgosłup – nie pazurami, lecz wspomnieniami,         wyrastającymi na brokatowych pętlach reklam.         Śnią mi się twarze zrobione z makulatury i waty cukrowej na patyku,         na których nawet motyle zostawiają poezję w postaci śladu nóżek.         Miasto – święty klocek LEGO z wyciśniętym śladem boga –         tonie w moich płucach jak topielec w betonie.         Duszę się możliwościami –  są jak stado koni bez nóg, galopujące w          miejscu, a kurz z ich kopyt osadza się na                         źrenicach. II. CYFROWA CISZA         Nikt nie patrzy w oczy – patrzą w kody,         kody patrzą w nicość,         nicość zwraca paragony.         Mam w głowie ptaki z białka i smutku –         lecą wstecz i giną, uderzając w betonowe szkielety szklanych domów.         Z betonu wyrósł kwiat,         ale z kwiatka wyszło dziecko z głośnikiem w gardle,          które mówi cudzym głosem – głośno, ale nie do nikogo.         Nie ma już zielonej  trawy, na której siadali poeci –         tylko język asfaltu, który mówi:         „Zamknij oczy. Zostań klientem.”         I bankomat za rogiem. III. CIAŁO MASZYNY         Co noc płoną sny –         ale ogień śmieje się szeptem powiadomień.         Ciała – pakunki mięsa z kodem kreskowym w pępku.         Serca – kserokopiarki szeptów, biją na czarno-biało.         Raz słyszałem duszę –         wyła jak wilk zamknięty w pendrivie.         Szkło pęka, ale nic się nie kończy –         bo tu nawet śmierć ma interfejs użytkownika. IV. WYKREŚLONE „JA”         Nie ma dróg – są tylko ślady po błędach systemowych.         Ruch to błędnik świata, który się zaciął         i puszcza w kółko to samo intro.         Myślę, że istnieję tylko jako resztka RAM-u         w boskim laptopie,         a moje imię to hasło zapomniane przez anioła.         Życie?         Rytuał szczura w mikrofali – jego taniec lajków,         jego modlitwa w formie captcha.         A moje „ja” –         pępowina do nikąd, owinięta w folię bąbelkową         i wysłana do nieistniejącej strefy komfortu.         Do folderu o nazwie home, ukrytego na pulpicie betonu.         Gdzie dzieci krzyczą jeszcze: tata".    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...