Westalka Światowida

[ZORRO57]

W czasach kiedy żyły słowiańskie święte gają rade to bożki
Rugii,Wolinie,nie stały jeszcze krzyże oświatą dla ciemności,
a ludziska naiwności wierzyła w różne gusła,w czary z magii
w ostępie dzikiej kniei borem polany krzakom górą szałasowi,
w tychże norą ziemni okopem z wypalonej z gliny strzechami,
schronieniem osobą z iskry ogniskom ciałami rojem przytuleni,
bytowali ludziska w skóry zwierząt z polowań w strzały okryci,
gwarzyli opolem w kręgu starszyzny mądrości z głosu słuchali.

Stało bóstwo czterech głów ów naczelne Światowid z wyroczni,
Bóg magii, przysięgi,zaświatów:kult ołtarza i wotum świątyni,
obok w wiecznym ogniem płonących stali w pochodnie kapłani,
wśród nich dziewczę, jak obraz malowany"anielskiej piękności",
co ślubem kapłanki-westalki służyła, dla ognia z oka baczności,
jeszcze, nie widziano, takiej krasy w tym zakątku gajem ziemi,
właśnie wróżyli ze świętego konia z białej czystej krwi i maści,
gdy włócznią porozkładanym przechodził ów wróżbie odczytowi.

W stępie dla pokoju,wojny w urodzaje,a krokiem dający w znaki,
to nie było w tym czasie ważne sercu przybyłemu młodzieńcowi,
który nagle zapłonął wzajemnym uczuciem z iskry ognia miłości,
do dziewczyny stojącej widokiem malowanym w dym kadzidłami,
dobrze wiedział młodzian, że może być skazany okrutnej śmierci,
zaprzysiągł sobie w duchu porwać gwałtem, ten owoc zakazowi,
śmigłe myśli go kusiły z emocji idące z kroku i dla z czynu z ręki,
co zamyślił, tak i zrobił! Na świętym koniu porwał lubą z niewoli.

Uciekali w lasy nieznane ostępy i błędne dzikie bory dla pogoni,
gnali, bez wytchnienia całą noc księżycową usłaną z gwiazdami,
aż koń padł ziemi trupem podcięty w pianie świstając chrapami,
szczęścia przeżyli w mchy runa padli liśćmi ciałom żarem objęci,
zakochani, od pierwszego spojrzenia z gorącej idącej namiętności,
zapomnieli z tego uczucia o niebezpieczeństwie grożącym miłości
gotowi na wszystko!Nawet zginąć, dla tej jednej życiowej chwili,
bo miłość silniejsza była, nad wszystko!Szła z czynu Boskiej ręki.

Wyjrzało lustrem słońce w promień twarzy niebem z rosy jutrzenki,
spojrzało prześwitem między stare korony drzew z grą ptasich treli
budziła się życie śpiąca natura z poduszki przetarła oczęta z pościeli,
miłości sercom zakołysał wiatr zabłąkany dotknął w piersi wolności,
w zapach kwiecia igrał majem zagrał z palety w tęczy z tła kolorami,
słychać było jakieś trzaski,piski,jęki odbite z echa lecące z głosami
zakukała gdzieś kukała,temu szczęściu wróżyła w pomyślne widoki,
tej dwójce duchem stała opatrzności wyrwała z pętli porwała kniei.