Wilczy apetyt

[ZORRO57]

Pewien wilk zgłodniały włóczył się po lesie,
był już bardzo stary przemęczony życiem.
Marzył o śniadaniu brzuch mu pustka burczał
kiszki marsza grały ledwie się poruszał.
Myślał tak nad swoim wilczym życia losem
młody już, nie jestem w biegu sapkę łapię -
zgonić nic, nie mogę? - dech w pogoni tracę
zęby wyszczerbione - ledwie żabę złapię.
Byle głód oszukać, by odpocząć sobie
i się w pełni wyspać, o brzuchu zapomnieć.
Och! Mój wilczy losie, och! Ma dolo wilcza
wył po całym lesie, aż go było słychać
w okolicznej wiosce, jak! Wył do Księżyca.
Nagle! Myśl mu przyszła - zbawienna z pomocą
może by, tak lisa sprytem ukraść coś? Z kurnika,
ale czy podołam, swoim wilczym sprytem
lisem ja, nie jestem w tym zawodzie mistrzem.
Jestem więc zmuszony przysmak ten docenić.
Jak! Pomyślał, tak i zrobił ruszył cielskiem starym
wyleniałym ciężko z nory, ze swojego legowiska,
na wilcze łowy lisiego, to kąska zakosztować!
Noc już ciemna była, gwiaździsta głęboka,
jak ruszyło wilczę w kurnik zapolować
kryły, go ciemności - sprzyjały pomocnie
psa, nie było słychać w obejściu w zagrodzie
Wpatrywał się wokół starym wilczym ślepiem,
nie widział kurnika, który stał tuż bokiem,
jak go mam odnaleźć? Pierwszy raz tu jestem -
węchem się posłużę, ale zawiódł srodze -
ślepiem ledwie widział, cisza głucha wszędzie -
źle to obmyśliłem - myślało wilczysko!
Jutro z rana przyjdę i obadam lepiej teren.
I wrócił leniwie, ledwie człapiąc łapy
do swej wilczej nory - głodny i zmęczony.
Nazajutrz, nie przyszedł zdechł swej wilczej norze -
kończąc wilczy żywot ze starości swoje.
A morał z wierszyka wypływa wszak taki:
Starość nie radość to ludzkie stwierdzenie,
może to i lepiej zdechnąć w jakieś dziurze,
niż po lisiemu kraść, tak truchła kurze.