Światem duszy snu umysłu czasu

[ZORRO57]

Gdzie ciemne ostępy lasu zwierzyną oku
stał wszyty szałas obok ruczaju biegu.
W tej dziczy piękna natury głosu dźwięku
mieszkało Anielskie dziewczę czar, czaru.

Skąd się tu wzięła próżne leciały famy
biegły drzewom i wiatru echem w loty szeptu.
Tu śpiewały trele ptasie słowikom nutami
igrały tęczą kolorów kwieciu i zapachu.

Ten cud, tego raju zakątku wieczny gaju
grał w harmonii siły, nadprzyrodzonej.
Czar i powabu biły moc, tym promieniem
słońcem z oddechem obrazu, jak malowanym

Stały tu dęby wieczne powalinie koronami
między innymi korzeniami innym podobnym.
Zmieszane gąszczem aromatów barw zieleni
krzewów tańczącej głuszy i ciszą w uszy

Wszystko tu było idealne cudom bajecznym
w fantazji i marzeń mojego snu i jawy.
Umysł poszedł w te drogi, jak zagubiony,
bym ujrzał, tam dziewczynę z serca miłości

Płochliwe dzikie, jak sarna ruchu wdzięk
moją królową ze snów najpiękniejszego.
W tej przestrzeni czasu przeniesionego
w zakątek objęciom bezwolny namiętności.

Tam kochałem i byłem kochany nad życie
chciałbym, tam wieki pozostać wieczności.
Nigdy się światu, nie obudzić pamięcią,
może kiedyś tam, byłem w reinkarnacji.

Metempsychozie w wędrówce z duszy czasu
w jakimś kolein w cieleniu pochodzeniem.
Co w śnie odzwierciedla orbitą głębiny
zapisuje jakąś tajemnice tabu i umysłu.