Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Brak mi Ciebie, po dziś dzień

ZORRO57
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

ZORRO57

ZORRO57

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ciebie mi miła tak brak!
posmaku ust Twoich mięty.
Dotyku Twych magicznych rąk
co tak tuliły mnie do piersi.

Ciebie mi miła tak brak!
wielki mój smutek żalu i rozpaczy.
Dokąd odeszłaś? - Serce moje krwawi
z oczu moich spływa słona łza.

Ciebie mi miła tak brak!
tego, nie mogę - światu wybaczyć.
Jak bombka mydlana prysłaś
nić życia zabrała mi Ciebie, na wieki.

Ciebie mi miła tak brak!
teraz cmentarna Twoja mogiła.
O świecie, niech Bóg Ci wybaczy
ukochany kwiecie - różo młodości.

Ciebie mi miła tak brak!
Boże na firmamentach niebieskich.
Dlaczego?zabrałeś Anielski mój skarb
to, co najwięcej w swoim życiu ukochałem.

Ciebie mi miła, tak brak!
za jakie grzech? - Miłość mym kamieniem.
Leży bezsensowna śmierć objęciu zabrana
wciąż rani i krwawi, choć minęły lata.

Ciebie mi miła tak brak!
kiedyś? - Zapewne się spotkamy.
Anioł przytula do snu Twoją twarz
"Wieczny odpoczynek, racz jej dać Panie".




Dedykuję ten wiersz "ku pamięci"
pierwszej miłości mojego życia,
która odeszła w kwiecie młodości,
tam gdzie, nie ma bólu i cierpienia.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Śmierć kontra życie

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - masz racje - śmierć musi a życie nie musi - miło że czytałaś -                                                                                                                      Pzdr.serdecznie. Witaj - dziękuje za czytanie oraz komentarz - cieszy mnie -                                                                                                           Pzdr.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Czuć wiatr echo cień

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - serdecznie dziękuje za miły komentarz -                                                                                       Pzdr.usmiechem. Witaj Robercie - fajnie że mocne i prawdziwe - dziękuje -                                                                                                       Pzdr.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Cisza która płacze

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski - dzięki - 
    • Simon Tracy
      Trucizna

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Wrogowie mnie otaczają. Brak mi brata do rozmów i cichych chwil zadumy,  ciągnących się jak  zaduszne, listopadowe godziny.  Brak mi do szabli i szklanki, przysłowiowego Węgra. Mój przysiół, fortecą z lodu i kamienia. Granitowa wieża góruje wśród nisko osiadłych, stalowo połyskujących. Pierzastych, skłębionych bałwanów. Patrzę na ziemię niczyją, wyrosłą jak pleśń brunatna  z równo ociosanych górskich zboczy. Tam śmierć dożyna nieszczęsnych rycerzy, co chcieli o łeb skrócić biblijnego Smoka. Uczepieni trokami z haków rzeźnickich do siodeł, pobladłych rozkładem ogierów. Wyklinają w agonii me zdradzieckie imię, krztusząc się krwią i gęstą śliną. A Śmierć odchodzi na przedzie w kulbace. Podkute kopyta końskie, zaczepiają w błotnistej mazi lepkiego śniegu o zapalniki porozrzucanych wszędzie min. Toną pozostawione zezwłoki w tym bagnie  cuchnącej zgnilizną nicości. Nikt nie zliczy dusz pogasłych, na tym upadłym padole. Ich zbawienia ani modlitwa gorliwa ani krzyż osinowy nie wspiera. To pył ludzki, doczesny. Złożony z grzechów drobin.   Mi tylko ciemność,  rozległa po ścianach i węgłach służy. Mi jad wytruł uczucia. Skuteczniej niż wszystkie trucizny Amazonii. Zasypiam w korzeniach drzewa poznania dobra i zła. U mych strudzonych nóg, mówiący językami świata wąż się płoży. Na grubych, dolnych gałęziach  powieszone ciała kobiety i mężczyzny. Bladzi i nadzy. Od pętli jednak w górę. Oczy mają wyjadłe przez mrok. Kruczoczarne. Na licach zaś opuchnięci, nabrzmiali, krwistoczerwoni.  
    • Radosław
      Narcystycznie…

      Przez Radosław · Opublikowano

      Bardzo dobry wiersz , nawet tytuł niepotrzebny.    Gratuluję 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...