Cóż mi mówić?

[ZORRO57]

Jak ja uwielbiam starą poezję
ona jest we mnie, cóż mi mówić!
Jakże ona jest piękna, tylko śpiewać
tak mi jej żal sierotą zostawić.

I tylko dla niej żyć i umierać
ciągle ją słyszę i czuję sercem.
Woła mnie inaczej się, nie da?
muszę iść za tym wołającym głosem.

Czasami w oczach łza słona stanie
spłynie z tych kropli i wzruszy.
Lubię się cofać zawsze w tym czasie
w pożółkłe kartki zapasanych wieszczy.

Tam myśli moja wpada w telepatię
łączy się z głosem, który mi mówi.
Gdzie w snach astralnych duchem odgadnie
literą wersy przekaże z wyroczni.

Gdyż dar, czy talent idą w parze
wybija z tego źródła zamąci w głowie.
Wnętrzu żyje dla tejże iskry i płonie
odzwierciedla zmysłami oddając ciałem.

Jest wszędzie obecna jakby pilnuje
czuwa nad mną w anielskiej posłudze.
Podszepnie do uszka z natury podpowie
dla rymu wiersza w piękną poezję.