Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

==Jak mi Ciebie nie kochać

ZORRO57
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

ZORRO57

ZORRO57

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Do miłości trzeba dwojga - jedna tam rozmowa.
Nie pytaj mnie o nic nie pytaj, bo cóż mi mówić?
I brak mi słów, abym je mógł w całości ogarnąć.
Co mi w duszy śpiewa, nie wyrazi żadna mowa.

Kochanko Ty zawsze wracasz w moje to ramiona.
Bez Ciebie mój świat byłby taki pusty bez uczuć.
Aż mi serce pęka, jak zeschnięta ziemia, jak liść.
Ale znaj swoje miejsce, naucz się być cierpliwa.

Więc jak mi żyć? Kiedy jedno serce drugie woła.
Nie sposób mi się Ciebie zaprzeć, aby nie kochać.
Jak mam temu stawić czoła? I nie jesteś jedyna.

Idę ślepą drogą, jak odnaleźć drogę, jak wyjść?
Burza namiętności w grzech ciała mnie opętała.
Ale jakże możliwe z własnym sumieniem się bić?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • P.Mgieł
      śnieżności

      Przez P.Mgieł · Opublikowano

      @Gosława To bardzo mocne zakończenie — krótkie, nagłe, jak oddech urwany zimnym powietrzem. Po całej serii fizycznych obrazów przychodzi abstrakcyjne zdanie, które dopiero odsłania emocjonalny sens sceny. Anna nietrwała jak śnieg. Zima jako metafora braku wsparcia. Piękno krajobrazu nie daje pocieszenia. To moment, w którym czytelnik dopiero rozumie, że cały wiersz opowiada nie tyle o zimie, co o stanie psychicznym. Największy atut: zmysłowa konkretność, która prowadzi do metafizycznej konkluzji. To poezja subtelna, oparta na sugestii, a nie dopowiedzeniu.  
    • P.Mgieł
      Perła wypłynęła z męskiego oka

      Przez P.Mgieł · Opublikowano

      Stylistycznie widzę tu Leśmiana i Herberta, ciekawa mieszanka. Ta historia jest podszyta mitologią, symbolem fatamorgany i tragizmem romantycznym. Ja to kupuję
    • Berenika97
      Narcystycznie…

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @KOBIETA To piękny, melancholijny wiersz o niemożliwej bliskości i paradoksie związku, który istnieje, ale nie może się spełnić.  
    • P.Mgieł
      Widzialna

      Przez P.Mgieł · Opublikowano

      Bardzo wysoki poziom. Wiersz jest spójny, gęsty znaczeniowo, emocjonalnie dojrzały i przede wszystkim — szczery. Najlepsze elementy: -świetna metaforyka (konkretna i oryginalna), -mocna pointa, -piękny rytm wolnego wiersza, -bardzo dobra praca z symboliką światła, -język prosty, ale nośny. Gdyby ten tekst znalazł się w tomiku współczesnej poezji, nie odstawałby jakością. Proste, mocne, deklaratywne. Cała kompozycja dąży do tego jednego słowa: Tożsamość. Widzialność. Istnienie.
    • Berenika97
      Dzieci, którym odebrano głos.

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Whisper of loves rain Twój gniew jest słuszny i potrzebny. Twój wiersz nie "opowiada o problemie", ale krzyczy - to dobrze, bo mowa o krzywdzie dzieci w cyfrowym świecie. Pokazujesz, że za statystykami i raportami są konkretne, żywe dzieci, które tracą dzieciństwo, bezpieczeństwo, niewinność. Dobrze, że nie poprzestałeś na potępieniu oprawców - sięgnąłeś głębiej: "A ci, co patrzą, milczą, czasem sami uwikłani". To sumienie społeczne, które również obudzasz. Jeśli mogę coś zasugerować - trochę za dużo "Niech".

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...