Diabeł z Anioła

[ZORRO57]

W Ciemności nocy błyskały grzmoty łuną
Anioł z niebios spadł podołom ziemskim.
Ziemia stękała drżeniu przeszyła grozą
ślepia czerwień odbiła łunami odblasków.

Anioł z nieba ognią w czeluście upadł
z podciętymi skrzydłom z grzechu pychy
Oprzytomniał myślą ciała w metamorfozie
na Diabła się zamienił Anioł - o mój Boże.

Strach potworny krążył wszędzie lichu
zło toczyło błędnym kołem karuzeli złud
Wszędzie panowała straszna wirom muzyka
w tańcu wiatru porywcze tornado goniła zło

Świat zamarł czas stał zatrzymał zegar
Boska ręka szałem żywiołu biła Anioła.
Siała spustoszenie falami ognia pędziła
tornadem biczem smagała razami w krwawicy

Szczytu sięgał huragan goniący potwora
z marsem czoła twarzy gniewem poruszony
Aż do kresów ziemi w otchłanie piekła
do przepastnej czeluści złego wygoniło.

Słychać jeszcze było ryku potworne echo
jęczące bólom zagłady swojej mocy krwawo
Dostało za przewiny rózgami kar z nieba
łzą gorzkim grzechom-nagany wiecznością.

Wszystko nagle ucichł jak przyszło z ciszą
świat wrócił naturze swoje piękno czaru
Zjawisko odeszło, jak przyszło żywiołu
promień wschodzącego słońca bił z nieba.

Anioł, co w diabła się zamienił zasnął
z ranami krwawiąc w ziemskie ukrył kąty
Bał się wyjrzeć oczom Bożego spojrzenia
w piekielnych labiryntach skrył się ziemi.

Na zawsze Ziemi pozostać banitą zła
nie raz ukradkiem wychodzi nocą światu.
Kamuflując swoją twarzy z maski i wygląd
codziennie chodzi i spogląda w niebo płacząc

Wie, że nie wróci już niebiosom rajskim
gdzie, był Aniołem w krainie wieczności.
Szczęśliwy jak nikt, a teraz płaci karą
bo sprzeciwił się Bogu swojemu Panu.