Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kupalnocka


Rekomendowane odpowiedzi

w noc kupały świętą letnią
przedzieram się przez bór straszny
odurzonych ogni magią
zostawiłem za plecami
płonące drwa serca ciała
w ekstatycznym uniesieniu
ku płodnego bóstwa chwale
w czas letniego przesilenia
pożądania i nadziei

trzask!
sucha gałązka
strach

gwar w oddali zmilkł już całkiem
słyszę tylko pohuk sowi
noc otula wszystko mrokiem
księżyc zaś złośliwie w nowiu
w tej ciemności nic nie widzę
tylko straszą mnie odgłosy
a wypatrzeć chcę w gęstwinie
symbol przyszłej szczęśliwości
legendarny kwiat paproci

szmer!
wiatr szepcze
wiej

wtem przed sobą błysk dostrzegam
światło kwiatu czy złudzenie
idę doń lecz gdziem go widział
pozostały tylko cienie
idę naprzód jeszcze spieszniej
by się potknąć paść na ziemię
idę choć już nic nie widzę
idę jednak szukam ciągle
wbrew nadziei i wbrew sobie

ach!
znowu muszę
wstać

otwierając oczy ziewam
znużony poszukiwaniem
i zaspany jeszcze z lekka
wstaję idę do kwiaciarni

(27 czerwca AD 2008)
____________________________________________
Sam nie wiem, co o tym myśleć. Czekam na miażdżacą krytykę... A te wstawki między strofami to pozostałość nierymowanej wersji utworu. Nie jestem pewien, czy powinienem je wyrzucić, czy może zostawić...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

A to zacznę, czas coś niecoś odpracować
1 wers: noc kupały jest i "święta" i "letnia", zatem drugą część wersu potraktuje jako pleonazm, jako coś, co zostało wklepane tylko dla rytmu i liczby zgłosek. Sam rytm już się łamie na poziomie 1/2 wers (chyba,że mam słoniowe ucho)
2 wers - epitet "bór straszny" wygląda blado
wers 3 - coś mi stylistyka siada (albo ta inwersja, albo bardziej "ognia" - nie wiem do końca)
wers 3/4 - siada rytm
wers 4 - nie rozumiem o co tutaj chodzi (czyżby znowu forma zwyciężyła nad treścią?)
wers 5 - 6: w "kim czym?" do "kogo czego?" raczej, a nie do "komu czemu?" - stylistyka znowu
wers 7 - powtórka wersu 1
wers 8 - traktując to jako przerzutnie z wersem 7 - niezłe

potem onomatopeja, wg mnie zgrana

wers 1 - biorę
wers 2 - "tylko" niepotrzebne
wers 3 - "noc otula" - paskudne, a w dodatku "mrokiem" - nic zaskakującego
wers 4 - personifikacja, niech będzie
wers 5 -kolokwializm - "nic nie widzę w ciemności", takie to niezgrabne
wers6 - "straszą" - "straszny" już był, czas na inne efekty
wers 6-7 - do tego sprowadza się cała część poprzednia

Dalej idzie podobnie, puenta całkiem nieźle pomyślana (chociaż i tutaj rytm 1/2 pada), ale to za mało. Utworowi brakuje po pierwsze - świeżości, gra na zgranym warsztacie (te kilka epitetów np.), nie buduje porządnego nastroju grozy, jest zbyt wiele słów, a to tylko dla budowy a nie dla odbiorcy, sam opis sytuacyjny jest ubogi.
Ja bym np. zrobił tak:

w letnią noc gdzie czary magii
przedzieram się przez bór wilczy
odurzony błyskiem wśród pni
ogni oczu sam już nie wiem
widzę łaki czy koszmary
w ekstatycznym uniesieniu
ku płodnego bóstwa chwale
w czas letniego przesilenia
pożądania i nadziei

(to oczywiście improwizacja, ale poszedłbym w tą stronę)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wielkie dzięki za odwiedziny i rzeczowe uwagi. Spodziewałem się czegoś podobnego prawdę mówiąc - coś mi ostatnio brak tzw. weny ;/ Ale wiem już chyba, gdzie popełniłem błąd. Jeśliś ciekaw, w Warsztacie znajdziesz wersję pierwotną - zdaje się, że za bardzo starałem się na niej wzorować. Zupełnie niepotrzebnie...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie, to ja mam słoniowe ;) A taki zapis wynika stąd, że to ośmiozgłoskowiec trocheiczny (chyba ;p) - wyjątkowy dla mnie wiersz, w którym, sądziłem, rytmu nie da się spartaczyć, ponieważ choćby akcenty nie grały (tak jak tutaj), to ucho samo je sobie dopasuje i przeczyta, akcentując do rytmu, a wbrew gramatyce ;) W każdym razie moje zawsze tak robi - ale widać to tylko ja tak mam ;)

Poza tym niżej pochrzaniłeś numerację. ;p


Ad.4. Domyślam się, że masz na mysli wers 5, racja? O co tu chodzi... nie chce wchodzić w autointerpretację. Wdawało mi się, że to dość proste (i prawdę mówiąc ten wers jest jednym z moich ulubionych w tym wierszu ;)), ale może to jest proste tylko dla mnie, który wiem, o co mi chodziło ;)

Ad.5-6. Oczywiście chodzi Ci o wersy 6-7. Jestem pewien, że tu jest w porządku, może po prostu złe zdanie budujesz z podanych przeze mnie słów. Zarówno wers 6, jak i 7 są podrzędne w stosunku do 5: płonące (jak?) "w ekstatycznym uniesieniu" (po co? dlaczego?) "ku płodnego bóstwa chwale". Ale znów zaczynam sam się interpretować... ;/

Wers 8 - powtórzenie oczywiście dla przerzutni z wersem 9.

Opis blady, mówisz. Ano to nigdy nie było moją mocną stroną. Nie zostawię tak tego tematu, ale i prace nad tym dziełem chyba nie mają większego sensu. Napiszę to od początku, posiłkując się tylko tym, co już mam i być może Twoją, jeśli pozwolisz, improwizacją. I zaczekam na natchnienie, bo bez tego - widzę - ani rusz ;)

Dzięki jeszcze raz za celne uwagi.

Pozdrawiam,
Drax
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

nie chcę powielać poprzednika, ale może spróbuję coś dodać.

rzeczywiście, już w pierwszym wersie widać "zapychacze" - pojawia się letnia i święta noc. jakby autor chciał do walizki treści pakować ciągle nowe bluzki bez konsekwencji. niestety, walizka się rozpycha i to widać.

rytm siada, ale nie czepnę się, bo po co? :))

wstawki udane, jednak udaje się nimi dobudować nastrój.

a teraz ogólnie - nie mam pojęcia, jak się ustosunkować do wiersza. dla mnie jest trochę za mało w trochę za dużym. rozumiem, że żeby wytworzyć odpowiedni klimat, potrzeba miejsca i słów :), ale tu nie do końca się udało. moim zdaniem wiersz ratuje puenta, jako tako błyskotliwa część ;).

taka moja subiektywna opinia, pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wielkie dzięki, podbudowałaś mnie, mościa Rachelo, tymi uwagami o wstawkach i poincie. ;) Przydadzą się na nowy etap pracy, bo jak się rzekło, w tej materii nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa. ;)

Pozdrawiam,
Drax
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.





Skorom już interpetował, w powyższyvh komentarzach wytknięto błędy, ot ja mam radę,oprócz popracowania nad rytmiką strof, może by pomyśleć o tym żeby przpelatąc strfoy białe jednym powtarzalnym refrenem z rymami, mogłoby fajnie wyjść?

pozdr.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Sytuacja jest patowa,ujmę to najprościej, przed snem lepiej film obejrzeć o "Królowym Moście" Pozdrawiam Adam
    • siedzimy na błoniach popijając jogurt   to jest ten moment kiedy widać jednocześnie słońce księżyc i gwiazdy   Julek mówi że początek to było jedno Wielkie Pierdolnięcie jest z technikum i wie co mówi ale ja czuję że było zgoła inaczej   byliśmy tam wszyscy na samym początku ktoś coś powiedział ktoś się nie zgodził i tak się zaczęło    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...