Zamrużone odbicie

[Friedrich Wilhelm Niczyj]

Mrużę oczy
Zamglony drzewostan mojej tożsamości
Zaciskam powieki jak emocjonalną tarczę
Zamyka horyzonty otwieram nieboskłon
Karle gwiazdy znów bledną niestrudzone
Widok rzeczy które obserwuje
Odblask promienia czarnego światła
Oczy jedyne czyste zwierciadła
Zwierciadła naszych myśli i sekretów
Schowane za fasadą prochu naszych sumień
Czasami gubimy się nawzajem
To już inne spojrzenie
To już rysa na szkle
Skaza niewidoczna
Lecz zmieniająca postać rzeczy
Czasami tracimy kogoś
I nie mówię tu ,o krzyżu wbitym w ziemię
Tracimy ,gubimy ,spuszczamy wzrok
Ten nasz jutrzejszy krok
To ten w którym zostawiamy ślad stóp nad brzegiem morza
Może to tylko mój sposób w jaki patrzę ,może ...