Otul mnie...

[zrównoważona choleryczka]

Otul mnie i ochroń przed światem,
zimą, jesienią i wiosną i latem.
Nie chcę być kwiatem targanym na wietrze.
Nie chce oddychać nieczystym powietrzem.
Powietrzem brudnym od zdrady, od złości.

Chcę wodę, powietrze pełne miłości.
By śnieg był ciepły w dotyku chcę
i żeby każdy mówił każdemu lubię cię.

Czemu tak nie może być?
Dlaczego nikt nie może w spokoju żyć?
Po co wojny, pył i kurz?
Gdzie ta słodycz? Lekkość dusz?
Czy musi być szaro i smutno?
Jeśli tak jest dzisiaj, to jak będzie jutro?
Gdzie skryło się siedem kolorów tęczy?
Dlaczego każdy musi się męczyć?
A słowo ‘szczęście’ znać tylko z książek?
Czemu zamiast wody w rzekach płyną ludzkie nieporozumienia?
I czemu człowiek zabija człowieka?

Na te pytania nie ma odpowiedzi.
Co to serdeczność, przyjaźń nikt nie pamięta.
To tylko w sercach poetów siedzi.
I tych poetów jest tylko garstka.