nie pytaj

[janusz_pyzinski]

pytasz dlaczego
tak trudno odgadnąć
drogę
wiodącą w przyszłość
by nie być zdeptanym na drodze
pytasz
jak się czuć można
będąc zgubionym w chaosie
wciąż
wracającego dzieciństwa
gdy ogień młodości już wygasł
pytasz znaków na niebie
i horoskopów
zbyt łatwych spełnień
by się spełnić miały
kosztem katharsis
uciekasz w marzenia
nie mogąc przewidzieć
paraboli
lotu liścia
w ucieczce od drzewa
która nie jest antidotum
życia
choć chciałbyś by była
pytasz
o możliwość powrotu
sam nie wiedząc dokąd
zapomniałeś już
jak z wozu na rogu
rozdałeś za darmo
wieś pełną po dyszel
i wciąż czekasz na coś
czego nikt nigdy
ci nie obiecał
zapytaj
co zapamiętała
niezapominajka
zanim przerosła ją trawa
- w świecie
gdzie nic się nie spieszy
gdzie lato
spaceruje z chabrem
po miedzy
nie pytaj

[Lea Len]

Drogi Poeto, przed którym chylę czoła, wciąż czuję w sobie rozerdganie strun, w które uderzyły słowa tego wiersza. Oto prawda przeobrażona w poezję.
Głębokość Twoich przemyśleń, niezwykła umiejętność nadania im właściwej szaty słownej - to mistrzowstwo! Jestem przekonana, że żyłeś już tysiące razy, że jesteś właśnie tym bursztynem, o którym piszesz w jednym ze swoich wierszy.
Pod ogromnym wrażeniem Twojej sztuki- pozdrawiam Lea Len