twój pejzaż

[janusz_pyzinski]

twój krajobraz zamyka się we mnie
widnokręgiem wieczoru
z nadzieją na gwiazdy
zapatrzony w zachód słońca
przez różowe szkiełka
pachnie jeziora
flakon perfum
plącze się i supła
jak w trzcinach wiatr
język
szept podchodzi do brzegu
kręgiem białej kartki
puszczonego łabędzia
kiedy nasze ciała
przybierają kolor ziemi
i wszystko się miesza
gdy zaczynamy
rozbierać bezwstydnie
tamtą podróż
i tamten śnieg
czuwający za oknem
by księżyc
nie podglądał lubieżnych
kształtów prawdziwej poezji
płoszysz biciem serca
melodię polnego konika
znowu ci przyjdzie
słodki przywitać brzeg
i zagłębić się w otchłań
ramion swojego mężczyzny
jak fale przelewają się armie
wspaniałych obietnic
unosząc nas nad sobą
potem wkładając jakby do kołyski
w głęboki dekolt toni
źle zinterpretowaną niewinność
do samej siebie niepodobna
odbijasz swoją twarz
tyloma ciepłymi kolorami naraz
w płytkim i szybkim oddechu plaży
jakby stąd właśnie
wiatr dopiero odszedł
z bosych stóp strącając piasek
rozsypujesz po niebie
wiązanki kaczeńców
a ja szczęściem drżący
podchodzę do ciebie
biorę cię na ręce
wchodzimy w pejzaż
jonaszowej ryby
po kolana po pas po szyję
jak zawsze
od nowa

[Anastazja En]

Pięknie, pięknie ... i nic więcej nie trzeba mówić, gratuluję poetyckiej wrażliwości
i pozdrawiam

[Goya Abramowicz]

Obraz słowem malowany, uczuciem zagrany...Jest wszystko, Poezja, muzyka...jest miłość...Tak to czuję...I dobrze mi z tym...Łagodnieję... i "...jak zawsze
od nowa" pozdrawiam ;)