Uczucia

[Minea Elizejska]

Na najwyższej, jasnej skale,
której siły nie da się zwyciężyć wcale
i w zaułku ciemnym życia
odnajduję potężny blask uczucia.

Ciągle tam, gdzie wciąż są ludzie,
gdzie rzeczywistość zabija resztki złudzeń
i gdzie cień historii smutnej
nadaje sens walce żmudnej.

Jak w dziecięcym teatrze,
gdzie odcieni radości nie zliczyć da się
i jak w przestrzeni raju,
gdzie obłoki wesoło śpiewają.

W oczach zakochanej pary,
co ważniejsze od wyznania wiary
są wspólne czasy wielkiej miary,
które wyznacza miłości zegar, jak świat stary.

I wtedy, gdy jest tak źle,
że płakać się chce,
a nawet obojętny wiatr
nie wysuszy żadnej z łez, nie policzy ich nazw.

Kiedy w szale bezlitosnej niemocy
szukać zaczynam namiastka pomocy;
i gdy w szarlatańskim afekcie
wybieram drogę ponosząc klęskę.

To wszystko jest dziełem uczucia,
co buduje, niszczy, rzuca
skazując jestestwa miarę
raz na ocean radości, innym razem na goryczy czarę.