wilki

[janusz_pyzinski]

wiedzący znacznie mniej niż wczoraj
znaczący znacznie mniej niż kropka
tak oczekiwana w zbyt długim zdaniu
całkiem nagi pod owczą skórą
przekraczam granicę terytorium wilków
prowokuje ich ślinę i oczy
łapczywie liczące kości
przeraża alternatywa przeciętności
kiedy się patrzy w ziejące paszcze
każdy krok jest ciężarem podnoszonej nogi
nie tylko dla zrobienia kroku
kopnięcie musi być mocne
by zamknęło język
w czeluści pustosłowia
i wybiło zęby
czyhające na ochłap
przesuwam się w męczarni niedokonań
wilki juz dzielą skórę
całkiem nagi uciekam przed wstydem
zachowując w pamięci ich twarze
na własnym podwórku uklękam
do własnych relikwii się modlę
zamykam się w sobie i ciszę
zaczynam zamieniać na szczęście
rozumieć że nigdy i nigdzie
nie będzie tak dobrze jak w domu
gdzie wilk jest znany od dawna
i owca nie musi być czarna
skąd wciąż niezależnie
od kolorów i wieku
wychodzę szukać człowieka