["Tam, gdzie wiatr..."] (no title)

[mówią mi czarownica]

Tam, gdzie wiatr kołysze starymi drzewami
A słońce grzeje dobrze znaną mu ziemię
Każdy tnie drogę swoimi szlakami
Tak by znaleźć się szybciej w niebie

Choć idą pewnie
Strach kuje ich w oczy
W nocy płaczą rzewnie:
Może śmierć zaskoczy...

Życie monotonne
I nie czarno-białe
Kwiaty już bezwonne
Nic nie doskonałe

Zagubione twarze wciąż się szukają
Jakąkolwiek pomoc zbawieniem uznają
Rozpacz i groza zmieszane są w błoto
Zakryte często pozorną głupotą

I błądzą tak ciągle w wirze błędnego koła
Aż dopada ich trwoga lub wieść wesoła
Idą dalej pewnie lub padają ospale
Skropione promieniami w smutku upale

Jedno, co mogę powiedzieć -
Biedaki żyją w rozpaczy
Znam dobrze ich blade lica
Odwrócone od księżyca...

[Judyt]

jest głęboka treść zdaje się
tam coś nie w forme kapie
ale jak czarownica wie
nieźle jest

pozdra. ciepła

[Baba_Izba]

to i owo, no nie tego, ale całość jak na początek
można przełknąć i posmakować.
"Strach kuje ich w oczy", czy kłuje?

"Każdy tnie drogę swoimi szlakami
Tak by znaleźć się szybciej w niebie" - peel pisze w imieniu "każdego",
- protestuję; mnie się nie śpieszy!
Pozdrawiam wiosennie
- baba