Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

-Tato, czy mogę poskakać z koleżankami na Księżycu?
-Dobrze, leć. Tylko wróć przed obiadem.
-Co? Znowu będzie kostka Knorr? Rosołowa?
-Nie, nie. Dzisiaj mamy Pomysł na Pyszny Obiad. Na pewno będzie ci smakował.
No, ale jak chcesz zdążyć na autolot, to lepiej już biegnij.
-Dzięki, biorę Vincenta!
-Dobrze! Tylko nie siedź z tyłu! Pamiętaj, że masz alergię na uran!
-Dobrze tato! Kocham cię! Pa!

Maciej powoli dopił herbatę. Kolejna sobota przecierała oczy, a słońce nonszalancko wbijało się przez zasłony, by rozłożyć się światłem i cieniem po domu. Przez na wpół otwarte okno napływały płytkie, stłumione fale dźwięku z pobliskiej zalotni autolotów. Turboodrzutowe silniki przy prędkości 4.815 Ma i na wysokości około 16km przekazywały pałeczkę uplecioną z cienkich strun powietrza potężnym naddźwiękowym silnikom strumieniowym, a te, już w przestrzeni kosmicznej, przenosiły odpowiedzialność gładkiego lotu na termojądrowe turbiny. Technika, pomyślał Maciej. Pomyślał to samo po raz drugi, kiedy jego czarna kotka wskoczyła na uda Kasi. Kasia. Spojrzał w jej błękitne oczy.
„Ave wszystkim śpiochom! Jest 8.15, mamy słoneczną sobotę, 5. dzień sierpnia tego upalnego, 2759. lata naszej ery. W rejonie Szczecina nie będzie dziś padać, jedynie pojutrze spadnie pięć centymetrów sześciennych deszczu, ale syntezatory wody z wiatru słonecznego powinny zacząć działać od przyszłego tygodnia, więc susza nam nie grozi. Tymczasem posłuchajmy nowego utworu grupy...”
‘Ja ci dam śpiocha, matołku. Ja ci dam słoneczną sobotę.’ Maciej sięgnął po fiolkę z nanokofeinorobocikami, ale stwierdził po chwili, że skorzysta z naturalnych usług własnego organizmu. ‘Homo sum, et nil humanum...’ Skorzysta z pewnością, ale później.
-Mamy wolne przedpołudnie, Kasiu. Co powiesz na kolację - tu zerknął szybko na wyświetlacz LCD zegarka - pod gwiazdami? Akurat przestało padać. Tak. Wezmę tylko sweter, ten czarny, który tak lubiłaś... lubisz. Jest...

Rzeczywiście, tego wieczora w stolicy prowincji Sydney było mroźno. Palmy poddawały się dotykowi wiatru. Ten sam wiatr trącał biało falistą harfę morza. Wiatr. Natura. Woda.
-Wydarłem Cię pianie, moja droga.
Przypomniał sobie jej słowa.
-Wiem, Kasiu, tworzę banalne symbole, kiedy wokół igrają litery, giną pierwiastki, a foton przebija ciałko szkliste oka. Rozumiem poezję nauki. Ale czegoś brakuje...
Zakręcił bordowym płynem w kieliszku.
-Sancta simplicitas. Róża wypełnia naczynia. Czytałaś czterech fatalistów? Nie pamiętam. Stworzyli teorię wszystkiego, wiesz? Jakieś dwa tysiące lat temu. Sancta simplicitas. Była w tym pewna kojąca upojenie niepewność, pewien znak zapytania, choć pozornie wszystko było jasne. I wewnętrznie sprzeczne. To oni ukuli pojęcie cudu. Wiary, Nadziei. Miłości. Sancta simplicitas. Rozwija kolce. Gwiazdy, pierwotna para, która unosi się ponad szczytem Olimpu. Fantastyka jest dla przegranych, wiem. Ale homo sum, et nil humanum... Bo człowiek jest samotny...
Spojrzał na zbiór pustek wyniesiony ponad chmury. Spojrzał na mleczne autostrady. ‘Kto żyje? Tonę na powierzchni.’
Spojrzał w jej błękitne oczy. ‘Amor condusse noi ad una morte.’ Zamknęła powieki.
-Dobranoc, księżniczko. Jak myślisz, dobranoc?

Ale mechaniczna kobieta potrafiła tylko słuchać...


17-09-2006, znalezione w aktach

Opublikowano

Nie jestem żadnym znawcą, fachowcem, czy innym sztucznym wytworem i muszę stwierdzić, że tekst bardzo przypadł mi do gustu. Podoba mi się czarny humor i samo ujęcie przerażającej wizji przyszłości. Bardzo miło się czytało i wyglądam na kolejne publikacje.

Pozdrawiam nieco skacowany.

  • 5 miesięcy temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...