Poeta

[Robert Dworowski]

POETA?

Powolną śmiercią kreśli znaki na papierze,
Smutek mu nie obcy i radość nie radością,
Zamyka oczy i jest w lesie wśród przyrody,
Błądzi sercem, bo szuka (…),


Cierpi? To nie to słowo, zbyt papierowe,
Kocha? Tak,przecież on nie z kamienia,
Marzy, zamknięte oczy przyciśnięte nocą,
Tak w nią wpatrzony (…),


Ta kobieta jest dostawcą życia żywego,
To trudne, a jednak rozkoszne ryzyko,
Tylko księżyc wierny, jak lód w kieliszku,
I sen spokojny – tego się nie kupi,


Czasem patrzy w twarz w lustrze. Długo.
Śmiech, głupie miny a w dodatku szczerzy,
W tangu spleciony z próżnym pisaniem,
I ten alkohol jak cień wskazówek zegara,


Czym poezja dla świata? Tylko obrazem.
Kiepski z niego malarz (…) pióro i atrament.
Zaśpiony przeszłością spada w przepaść,
To znów rozbudzony przyszłością się wznosi,


Najgorszy ze wszystkiego jednak ten okręt,
Tyle lat sam bez załogi, a może jest widmem?
Łatwiej by było wskoczyć do morza, po cichu,
Ale ta burta za wysoko, i szepce – nie!


30-10-2002