Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

życie na krawędzi

ovoc ziemii
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

ovoc ziemii

ovoc ziemii

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Jeśli chcesz to pokażę
ci jak wygląda życie
na krawędzi

nie pstrykaj
światło nie zgaśnie

wyobraź sobie Afrykę
w środku tętniącej stolicy
gdzie kamienice ściskają
stłoczone tragedie

mali chłopcy niosą karuzelę
ta pani w eleganckim płaszczu
co się śmieje na pewno
nie podejrzewa że za pieniądze
ze złomu zdobędą miłość
swoich lekko już wstawionych
ojców

więc trzeba się spieszyć
ludzie w końcu tak szybko
odchodzą

pijana miłością Julia
ku uciesze Szekspira
wspina się na odrapany
balkon Romeo

w bramie zakochani
dopijają swoje piwo
w blasku latarni cień
jej rzęs przykuł jego
wzrok
oni zajmą to miejsce
zapewne tylko 11 minut


mężczyzna z brodą
szuka petów na chodniku
jak wygranej w totka
wie pani ciężkie
czasy na wszystkim
trzeba oszczędzać
za kolejnym rogiem
złapie go padaczka

stróże prawa wymierzają
pałką karę dla małego
zdegenerowanego umysłu
a tamte 5 złotych wpadło
do rynsztoku
może chociaż szczury
się najedzą


teraz otwórz oczy
a kiedy z okna
rzuci się na ciebie
zdesperowany krzyk
zachowaj czujność

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ViennaP
      Anioły.

      Przez ViennaP · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Dziękuję. :)
    • Annna2
      Enclose me in your gentle rain

      Przez Annna2 · Opublikowano

      Wiedziałeś ile gwiazd spadło z Twoich ust, ileż błękitów każde tchnienie wydawało, a smutek wciąż rósł.   Twój bieg Jim dawno się skończył, "Klub 27" to zakręt drogi jak Krzyż opuszczony z baldachimem cierni.  Park wypełniony milionami chwilowych dreszczy. Włosy jak u Dionizosa, półnagie i ciemne, czy uwierzyłeś jak Nietsche, że Bóg się objawił?   Światem od dawna rządzą Penteusze, tu drzwi są zawsze zamknięte. jeszcze raz nabrać w pierś haust, a potem objąć słowa drżącymi rękami. To tylko znikający pociąg, rys słońca z pełnymi refleksami.   Jak dobrze że ciągle są deszcze, łzy w nich można schować, nie pasują, za duże są.   Cisza tu. Czy tam jesteście tacy sami?                    
    • Robert Witold Gorzkowski
      wiesz

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      Tak, tylko ja dwa razy się wymigałem a Roma mnie wywołała do tablicy, a ja jak ktoś pyta to muszę odpowiedzieć. A jak już odpowiadam to szczerze bez względu na konsekwencje. I zaznaczyłem „dla mnie” nie jak to stosują inni bo tu nie mam doświadczenia i nie wiem, ale wiem co mnie się podoba w innych piszących bo kocham piękno w każdej postaci. Dlatego nigdy nie spędzam czasu wolnego na plaży tylko w muzeum w wierszach w gwiazdach i wtedy może być na plaży a brzegiem morza to lubię iść nawet i kilka kilometrów tylko nie leżeć za parawanem.
    • fawn334
      Do psów

      Przez fawn334 · Opublikowano

      Słyszysz, psie - to do ciebie! Zakłamany, w kagańcu własnego brudu. Pij swoją wodę z brudnej rzeki, żryj kości cudzego, śmiertelnego trudu!   Ty, który wyłeś do księżyca zdrady, a teraz patrzysz w oczy gwiazd niesławy. Ty, pędzący za własnym ogonem, jak hycel - byle coś złapać, dogonić!   Goń sobie, goń! Goń sławę, goń dobrobyt, dostatek podany w czaszkach tych, którym teraz podajesz łapę.   Zlizuj psie, własną ślinę z lustra kałuży. Liż! Chłeptaj ją - pamiętaj jej smak. Potem nie będziesz miał okazji pamiętać, ile znaczyło dla ciebie własne ciało.   Turlaj się i tarzaj w piórach, w puchu przepiórek i kawek, które śmiałeś przepędzać.   Siadaj! Aportuj! Kładź się i leż przed panem, któremu liżesz buty, choćby były w błocie spod obcej budy.
    • Migrena
      wiesz

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Przeczytałem teraz w bezkresnym internecie, że wielcy poeci często stosują nawiasy w swoich utworach. Podane nazwiska to Thomas Eliot, Stefan Barańczak, Wisława Szymborska.   Ja się chyba nigdy z nawiasami w poezji nie zetknąłem. Dopiero Roma...... No ale Roma może przecież wszystko. I to cholera jest wciąż piękne i niezwykłe.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...