Idźmy dalej

[Piotr Sanocki]

Z giętkich wspomnień jak liście jesieni
łamią się i kruszą w ciężkiej dłoni
ci, którzy wstali by kroczyć dalej
w rytmie melodii w ustach tej samej

Trudno nam będzie nowemu światu
wciskając ślady odrywać stopy staremu
trudniej nam będzie z oczu - oczy
oderwać, by w sercu smutku nie poczuć

Jeszcze słychać szelest i głosy
brzmią jeszcze...
Lecz póki czasy, póki losy
wiążą się w supły liche
Będą nam te same w ustach słowa ciche:
"Tydzież nasz swój bracie!
pójdziemyż razem w świacie
ale samemu w życie"

[Maria Anonym]

Witaj Piotrze! w twoich wierszach wciaz ta sama nutka pobrzmiewa!
widac masz tu czule serce !?
"Z giętkich wspomnień jak liście jesieni
łamią się i kruszą w ciężkiej dłoni" - bardzo podoba mi sie ta metafora i milo ze nie pozwalasz zapomniec tych ktorzy kiedys w trudzie przygotowywali nasz los...
pozdr, M+A

[Piotr Sanocki]

Dzięki Mario!
Masz rację, mam bardzo miekkie serce i łatwo się przywiązuję do ludzi. Wiersz jest dedykowany mojej (byłej już :() klasie ze szkoły średniej. Bardzo mi smutno z tego powodu :( Będę za nimi tęsknił. Ale jak napisałem: "Pójdziemyż razem w świacie/ale samemu w życie" - więc jest nadzieja, że jeszcze się spotkamy :)

Pozdrawiam serdecznie
[sub]Tekst był edytowany przez Piotr Sanocki dnia 23-05-2004 20:07.[/sub]