Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Najgorszy okres

luga

Przez luga
w Fraszki i miniatury poetyckie

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak, to szkic do metafory niż haiku. szkic bo też warto nad tym popracować,
powiedzmy:

Najgorszy okres w życiu to dzień naszej śmierci
dla bliskich.

mamy zapętlenie, bo pierwszy wers mówi o tym, że data naszej śmierci jest
czymś najgorszym co nas czeka w życiu (więc ciągle przed nami)
a potem, że jeszcze gorsze jest to dla tych, których zostawimy a którzy nas kochali.
ale przecież my też kogoś straciliśmy albo stracimy, więc ten najgorszy dla nas
dzień (bliskich komuś kto odszedł) minął/minie przed dniem gdy sami umrzemy.
oksymoron ale patrząc od każdej strony - prawdziwy.

u Ciebie przemijanie jest zbyt ogólne, bo czego przemijanie? czasu?
ale przecież może dotyczyć czegoś złego, niepomyślnego dla nas
więc dobrze, że przemija i kiedyś się skończy a wtedy przemijanie jest zwiastunem
dobrego, przeczy tak ujętej myśli.
warto to jeszcze dopracować. pozdrawiam
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
luga

luga

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Halo, halo, warżliwy Waldemarze, powróćmy do znaczenia haiku - żartobliwy wers, pierwszy wers dłuższego utworu zazwyczaj o tematyce żartobliwej. Waldemarze, właśnie takimi wersami (które mogą być też nazywane aforyzmami) bawiono się kiedyś w towarzystwie. Brakuje tylko trzech wersów. Spójrz, wrażliwy Waldemarze, na swoje utworki, czy nie jest już Ci duszno od ich liryczności?

Wstrentny niestety nie zrozumiał tego, co napisałem. Nie chodzi o śmierć! Przemijanie zaczyna się od urodzenia do śmierci, a zatem żart - najgorszy okres w życiu, to całe życie! Teraz jest już żartobliwie, a zatem uprzejmie proszę o zakwalifikowanie tego utworu do haiku :)

Ann N.N. przekonaj mnie, że to nie haiku :) Zdefiniuj proszę haiku i przekonaj, to już tu więcej nie wejdę.
Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


raczej sam mało rozumiesz i dlatego jednostronnie podchodzisz do tematu.
przemijać może życie ale także cierpienie, radość ale i ból.
u Ciebie jest jakieś tam przemijanie bez dokreślenia o co właściwie chodzi
i dlatego, plus pierwszy wyraz (czemu niby służy: "Zdecydowanie"?)
całość tworzy bardzo słaby i niewyraźny obraz.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


raczej sam mało rozumiesz i dlatego jednostronnie podchodzisz do tematu.
przemijać może życie ale także cierpienie, radość ale i ból.
u Ciebie jest jakieś tam przemijanie bez dokreślenia o co właściwie chodzi
i dlatego, plus pierwszy wyraz (czemu niby służy: "Zdecydowanie"?)
całość tworzy bardzo słaby i niewyraźny obraz.

sam porównaj, mówienie o przemijaniu jak o dramacie jest niepełne, "niedomyślane" ;) do końca:

Zdecydowanie najgorszy okres w życiu
to przemijanie.


o wiele lepiej, pełniej ujął to niemiecki poeta i myśliciel Novalis:

Treścią dramatu jest stawanie się lub przemijanie.

mamy tu dwie strony medalu i ani jednej odautorskiej insynuacji w rodzaju: "zdecydowanie"
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
luga

luga

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziękuję Wstrentny za odpowiedź :) Słowo "zdecydowanie" ma dodać animuszu wyrażeniu. Życie jest przecież również okresem czasu i skoro mówi się o życiu, to przecież "przemijanie" ma się właśnie do niego odnosić, a nie do czegokolwiek innego, np. cierpienia, bo nie piszę o cierpieniu, tylko o okresie czasu, jakim jest życie i piszę, że najgorsze w tym okresie jest przemijanie, a skoro przemijanie zaczyna się od poczatku ego okresu i kończy na końcu, to znaczy, że cały okres jest nieco do dupy, bo charakteryzuje się tym, że mija.

Czuję, że choć się nieco posprzeczaliśmy, Ty jeden dasz mi szansę zostać haikowcem :)

Pozdrawiam serdecznie

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


zauważ, że zdecydowanie można powiedzieć dopiero kiedy wszystko przeminie,
więc to co dobre i to co złe według Novalisa. tylko, jak to ocenić, skoro wtedy już
nie będzie się żyć? zdecydowanie użycie słowa "zdecydowanie" to nadinterpretacja,
czy raczej: falstart :)
pozdrawiam
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Waldemar Talar

Waldemar Talar

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




i znowu emocje wzięły gorę-przecież ja nic złego nie miałem na myśli LUGO
chodziło mi tylko o to że to co napisałeś to nic odkrywczego ponieważ wszyscy wiemy
że przemijanie to najgorszy okres w życiu-chyba się ze mną zgodzisz
dlatego bardzo się dziwie czemu nazywasz mnie ważniakiem-daleko mi do tego.
bardziej bym wolał byś nazwał mnie -wrażliwym.
przemyśl zatem zanim kogoś nieuczciwie osądzisz.
pozd. Waldemar
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Wstrentny

Wstrentny

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


jeszcze trochę o tym, jak można mniej więcej wyrazić to samo w haiku.
powiedzmy tak:


jezioro zimą -
słońce na druuuuuugą stronę
szybciej niż latem


zima jako niepomyślny okres dla życia, wiadomo że życie wtedy jest w defensywie.
wszystko czeka na słońce ale słońce tylko wpada na chwilę co symbolizuje:

słońce na druuuugą stronę

zarazem oddaje strukturę lodu pokrywającego wodę,
żartobliwie oddaje krótki zimowy dzień: ledwie słońce pojawiło się na wschodnim brzegu jeziora,
a już z pooooślizgiem wylądowało na zachodzie. co innego latem: ten sam odcinek
(odległość od brzegu do brzegu) słońce pokonuje o kilka godzin dłużej.

i tu wrócimy do analogii z przemijaniem: dobry okres, który symbolizuje lato
trwa dłużej i to co żyje oczekuje go. natomiast zima i zły okres "skraca" czas,
wszystko wydaje się wtedy takie same, dzień podobny do dnia zlewa się w jeden śliiiiiizg.

Ty wylałeś od razu kawę na ławę, a przecież wszystko ma swoje odpowiedniki w Przyrodzie
i dopóki jesteśmy jednym z jej elementów - w haiku chodzi właśnie o to, żeby potrafić je dostrzec.

pozdrawiam
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dekaos Dondi
      Zbudzone Dziewczę

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Piosenka     zbudziłaś się dziewczę zanucę ci śpiewkę bo przecież to chyba już rano   los w tyłek cię kopnie na deszczu znów zmokniesz a krople duszę ci zranią   ~ spozieraj z uśmiechem co daje pociechę lecz nie wiem czy to ci pomoże   bądź silna gdy płaczesz podumaj inaczej że zawsze może być gorzej   ~ nie łatwo jest tobie gdyż bunt masz ty w sobie los ciebie nieźle pogonił   i może tyś przez to tak słodką dzieweczką choć z sercem także na dłoni   ~ szkatułką poszybuj wśród kwiatów i przygód wirując w niebieskich migdałach   świetlistym promieniem pomaluj ty ziemię w myślach go przecież zabrałaś   ~ nie przejmuj się jednak tyś moja choć wredna gdy zaśniesz niech znów ci się przyśni   że jesteś aniołem nie jakimś potworem pomarzyć można o wszystkim          
    • cura
      Miejsce chorych inaczej

      Przez cura · Opublikowano

      Głęboki oddech i hydrę noszę w torebce, ale notes z ołówkiem bardziej się przydaje. I słuchawki.   Pozdrawiam
    • Dagmara Gądek
      Hejt

      Przez Dagmara Gądek · Opublikowano

      @andreas …taka też jest konstatacja kilkunastu emigrantów, Polonusów, z jakimi rozmawiałam; przodujemy niestety w prymitywnej nienawiści…
    • Hiala
      Pory roku

      Przez Hiala · Opublikowano

      Teraz, to już nie wiadomo która jest, kiedy? -  Pierwszy promień słońca,  wystrzelił zza chmury.  Zima precz odeszła,  za lasy, za góry.  Słoneczko nam z góry.  Bardzo ładnie grzeje. Powróciła, wiosna? Cały świat się, śmieje. Rozśpiewane ptaki. Rośnie trawa, drzewa Czy słoneczko nasze, przecudnie przygrzewa? Wszystko rośnie w koło. Kwiatuszek za kwiatem. Nie wiesz już sam, kiedy? Spoglądać, za latem? Jak latem jest pytasz. Czy ciepło,czy ładnie? Letni czar nas, wabi. Aż pierwszy liść, spadnie? Po nim lecą, wszystkie? To jesień mój panie. One przecież lecą. Zimie, na spotkanie? Zima, pani biała? Łagodna, czy sroga? Puch biały, rozrzuca. Po polach i drogach. Czy zimą, jest mroźno? Każda twarz, radosna. Bo po zimie, zawsze. zawsze będzie, wiosna? Tak już jest, na świecie. Cztery pory, roku. Wciąż się, powtarzają. Co roku, co roku.   Z pozdrowieniami dla Krecika
    • Natuskaa
      (bohomaz...)

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Ten czarny kot ma białe znaczniki, cztery pionowe pasy na grzbiecie, cztery poziome na ogonie i trzy na nogach, pięć dolnych zębów, nos i obwódkę zbyt dużego oka, w środku czerwonego. Jeden wibrys z prawej, dwa z lewej. Oto całe jego białe wnętrze.   Dla widoku ludzkiego jest płaski. Ma dwie łapy: przednią i tylną. Wygląda tak, jakby kota ktoś sprasował wielkim, metrowym żelazkiem. Nad jego postacią wisi żółty księżyc, który jest w pierwszej kwadrze, ale możliwe też, że jest sierpem przybywającym. Ów kot, dla księżyca do towarzystwa dostał jeszcze kilka rozmazanych gwiazd, które się świecą tylko z barwy, bo z kształtu wyglądają na spadające komety.   Ale zaraz, zaraz.. kto powiedział, że to jest kot? Może to kotka, która w niebo, jak w sukienkę się ubiera, żeby się nie zamykać w czerni, bieli i czerwieni. Tak, kotka wampirzyca, która pożarła cztery istnienia ludzkie, czaszki ich jak trofea leżą obok niej i pod nią. Jest na cmentarzu, albo duchy przeszłości z nią wraz pozują. Chyba, że to obraz namalowany z inną myślą. Zwiastujący święto zmarłych. Kocie drogi zaprowadziły ją tam, gdzie nikt nie odważy się pójść ciemną nocą, nawet błękitną, bo to jednak noc, choć w błękitach... A może to kotka, która lata w kosmosie w towarzystwie Griwiusów - bolesnych generałów w ilości sztuk czterech? Tajemniczy, a przecież taki prosty obrazek. Jakby go nazwać?     Ktoś powiedział - bohomaz. Tym kimś byłam ja. Treść chciałam zmieścić w jednym słowie, ale nie dałam rady, wylała na boki. Teraz spod szafy spogląda, z kubka, z Internetu wypełza, z pamięci telefonu. Przeglądam raz jeszcze malowidło z galerii, zapisane pod nic nie wnoszącym numerem, bez nazwy, zupełnie nie rozumiejąc dlaczego owo słowo „bohomaz” zażyczyło sobie wyjaśnień. Nakrzywiłam się na te oczekiwania, naburmuszyłam, grzbiet wygięłam, ogon podniosłam, napuszyłam... A czemu nie skorzystać z etymologii? – pomyślałam nagle.   Bohomazami zwano ikony, które malował bogorysownik. Czy ten pan z dredami, który przesiaduje czasami na drewnianym krzesełku pod odrapanymi murami swojego małego królestwa farb i sztalug zwanym galerią, nim jest? A może ktoś inny zamyka obraz energii w kocim, marcowym klimacie głośnych nocy, a potem nakłada na niego listopadowe zdobniki wiecznej ciszy umarłych. Jakby nie patrzeć wyszła z tego lipcowa ciepła noc. Noc z bohomazem.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...