"Rozstanie"

[Wilkołak]

Łza z policzka, drżenie dłoni.
Ludzi masa, pełni trwogi.
Naprzód wciąż ktoś tu spogląda,
każdy wspomnienia wyciąga.

Słychać ciche wciąż jąkanie,
dzwoni biją na kazanie.
Sucha trawa na jej dłoni,
ona łzy już nie uroni.

W zachód słońca zapatrzona,
a w ciemności pogrążona.
Wchodzi pasterz, białe togi,
mówi jak baranek Boży.

Nagle milknie przelękniony,
naraz cichnie głos wśród trwogi.
Nie mów więcej! nie patrz na mnie!
znam ja siebie znacznie bardziej.

Spoglądam więc przez swe ramię,
widzę tego co ją pragnie.
Na kolana jak nie padnie.
Oczy ścisnął, znów zapłakał.

tak kochałem, nie przestałem.
Ty odeszłaś, ja zostałem.
W blasku słońca tak patrzyli.
Jedno z kolan, drugie z gliny.

[myślątko]

łza to raczej z oka, trochę chaotyczny, bark mu wyraźnej linii melodycznej :)