Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kto mi ukradł czarodzieja !?

Monika Nowrot
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Monika Nowrot

Monika Nowrot

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

F.Z.R
Kaj jo je
he?
Ty spójrz na to z mojej strony
Gdzie te wszystkie prawdziwe osoby
klasyczne życia utwory?
Ma spowiedz bezpośrednio w ucho Boga
Pięć zdrowasiek
I nie kończąca się droga krzyżowa
Bez rozgrzeszenia znów jego słowa
Ocet w ustach i piach w oczy
Gdzie zabłądzę tej że nocy?
Miasto Judaszy
Czy ty też, tak czasem patrzysz?
Ukamieniowane opamiętanie.
Bez wiary znów wstaję i walczę choć słabiej.
Ja upijam się tym kwaśnym smakiem
Warto?
Czasami inaczej nie potrafię.

Zabrakło kolorowych kredek
By świat barwą mą uraczyć
Zabrakło wiary która zawsze ze mną tańczy
Kto mi ukradł czarodzieja?
Jego czasochłonnego dzieła
Tej iluzji w której żyłam
I znów przeklinam
Łamie mnie ta chwila
Przegrywam

Wiatr ostatnie liście zrywa
Bez ryzyka
Skąd tak silna jego siła?
Ja okruchy tylko chwytam
I od nowa znów zaczynam
Łał !
Gdzie ten czar
Jak on szybko stracił smak
Ile tak naprawdę był wart
Jak pozostał tylko strach
Zebrał już plony swojej drugiej strony
Gdzie są qr... te kolory!
Może zabrakło tej osoby
Która niesie mnie na życia stoki
Strome schody
Brak tu wody !
I umieram
Coraz bladsze płatki zbieram.
Gdzie ma wena?
Kto mi ukradł czarodzieja !?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Radosław
      krzesło

      Przez Radosław · Opublikowano

      @aff Kiedyś były krzesła z duszą.    podrawiam 
    • Radosław
      Solniczka

      Przez Radosław · Opublikowano

      @aff Gratuluję tomiów !  Ciekawy wiersz. Gra słów, dobrze się czyta.Ważne, też żeby samemu siebie cenić, tak od serca. 
    • Radosław
      40 plus

      Przez Radosław · Opublikowano

      zanim przybędzie  pomoc    może warto do czoła  przyłożyć księżyc    od strony  spowitej nocą           
    • Łukasz Jasiński
      Bezdomność

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      Dziwny             Jestem ten dziwny, bo myślę samodzielnie? Jestem ten dziwny, bo mam poczucie odpowiedzialności? Jestem ten dziwny, bo potrafię rozbierać na pierwsze czynniki ludzką inteligencję? Jestem ten dziwny, bo posiadam zmysł obserwacyjny? Jestem ten dziwny, bo potrafię obiektywnie krytykować? Jestem ten dziwny, bo dbam o higienę osobistą? Jestem ten dziwny, bo nie daję sobą manipulować? Jestem ten dziwny, bo lubię uprawiać seks? Jestem ten dziwny, bo gardzę głupotą? Jestem ten dziwny, bo pamiętam wyrządzone krzywdy? Jestem ten dziwny, bo posiadam własne zdanie? Jestem ten dziwny, bo jestem filozofem? Jestem ten dziwny, bo naruszam ład książkowy profesorów? Jestem ten dziwny, bo nie uznaję żadnych autorytetów? Jestem ten dziwny, bo kocham wolność? Jestem ten dziwny, bo szanuję konstytucję? Jestem ten dziwny, bo jestem osobą niepełnosprawną - niesłyszącą, jednak: myślącą, dupku!?   Łukasz Jasiński (Warszawa: 2018)
    • aniat.
      Światłem uchwycona

      Przez aniat. · Opublikowano

      Siedziała na ławce w słoneczny poranek, niespiesznie bawiła się lekkim spojrzeniem. Delikatność policzków uniosła do słońca, w bezruchu łapała każde wiatru tchnienie.   Spod rzęs wysypała całą eteryczność, która oplotła wodospadem szyję. Ciało jej płynęło przy każdym oddechu, szeptało cicho – jestem tutaj, żyję.   Była taka piękna w monumentalności, świat zatrzymała na moment jedyny. W tęsknocie mych źrenic światłem się odbiła. Nigdy nie widziałem piękniejszej dziewczyny.   Tak zapatrzony w jej szczegółów misterność, popłynąłem w otchłań na zielone łąki, gdzie trawy smukłe jak kształty dziewczyny, gdzie jej usta czerwone jak makowe pąki.   Dotykałem włosów oplecionych słońcem, całowałem jej dłonie, co pieściły kwiat. Razem z nią istniałem w momencie jedynym, To ona zmysłami zatrzymała mój świat.   Nagle zawirowały wszystkie obrazy. Dobrze, że zdołałem je w sobie uchwycić. Bo dziewczyna wstała z ławki tak raptownie i odeszła, znikając na końcu ulicy.   Nie wiem, czy spłoszyły ją moje marzenia, czy cień, który spłynął po jej ramionach. Mimo, że krótko trwała w tym jednym momencie, została we mnie, światłem uchwycona.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...